Benoît Standaert, Benedictijn in de Sint-Andriesabdij in Zevenkerken-Brugge, leidde vele jaren als kluizenaar een teruggetrokken leven in de stilte. Kerknet vroeg hem tips om in de tijd van de coronapandemie te leven als een kluizenaar. Nu ‘Blijf thuis’ verandert in ‘Houd afstand’, bestaat de kans dat de verstilling van de afgelopen maanden geruisloos zal oplossen. 

Benoît Standaert schrijft:

In etappes verlaten we de beslotenheid van ‘Blijf in je kot!’ Het zal weer wennen zijn aan het andere bestaan. Maar we hebben dingen ontvangen in die periode van afzondering. Ongewild kregen we tijd om nog anders in het leven te staan dan gebruikelijk. Misschien kunnen we in de komende maanden er zelf voor kiezen om nu en dan, eens in de maand een dag of een halve dag in afzondering te verstillen.
Als we dat doen, dan knopen we terug aan bij een bestaande traditie die leken in Rusland over eeuwen hebben beoefend. Ze bouwden een hut even buiten een dorp, in het woud. Die hut noemden ze : ‘Poestinia’, wat zoveel als ‘woestijn’ betekent. In die hut is er slechts een tafel, een stoel, een bed, een icoon, een Bijbel, een lamp. Wie naar de hut trekt neemt weinig met zich mee: wat brood en water. Men noemt hem een ‘poestinik’. Hij blijft er twaalf of 24 of 36 uur. Hij slaapt, hij recupereert, hij waakt, bidt psalmen uit zijn Bijbel, herleest een evangelie, een brief van Paulus. Hij spreekt ten beste voor de velen, de familie, het dorp, de landstreek, de wereld, de natuur. Hij verstilt vooral, laat dingen bezinken, en komt tot helderheid: wat wil God van mij? Hij laat God toe, als licht, als kracht, als geduld, als vergeving.
Veel drukte valt weg, er komt orde aan de binnenkant, onderscheiding van de ware prioriteiten, een nieuw geduld met zichzelf en met anderen, in het lichtend besef dat God zelf hem geduldig bejegent en hem blijft dragen door alles heen. Misschien kan je op zolder of in een kelder in eigen huis zo’n aparte kamer inrichten met twee keer niets. Een heringericht tuinhuisje, wie weet? Ieder om beurt mag er naartoe, zonder computer, radio of telefoon, om te verstillen en te bidden voor de hele wereld.`
Het oudste model van een poestinia vinden we terug in de bijbel. De suggestie komt van een vrome vrouw aan haar man: ‘Luister eens, ik heb gemerkt dat de man die altijd bij ons langskomt, een heilige man Gods is. Laten we op ons huis een kleine kamer voor hem metselen en er een bed, een tafel, een stoel en lamp in zetten; als hij bij ons aankomt kan hij daar zijn intrek nemen’. Toen Elisa dus op een dag weer langskwam, kon hij de bovenkamer betrekken en gaan rusten, zo de Bijbelse verteller in 2 Koningen 4. We zien hier hoe een vrome vrouw een kamer inricht voor de man Gods, een verre voorloper van wat eens het godgewijde leven zal worden. De man of vrouw Gods in elk van ons heeft vandaag zo’n stille plek nodig, wil hij of zij in alle helderheid een leven leiden dat zinvol blijft, God aangenaam en dienstvaardig tussen de evenmensen. Het Corina-virus maakte ons daarvan bewust?

Tekst overgenomen van Kerknet.be waar dit aflevering 10 is van ‘Blijf in uw cel – tips van kluizenaar Benoît Standaert