In Klooster! nr 7 schrijft Leo Fijen over zijn ontmoeting met zr. Anima Christi, net voor haar vertrek naar Kazan, Siberië. Hij belooft haar te bellen. Een paar weken later is het zo ver. Ze vertelt over haar ommekeer, na een periode van eenzaamheid en vertwijfeling.

‘Ik had geen functie meer, ik was echt niemand. Ik moest sterven aan alles wat me lief en dierbaar was. Ik ontdekte opnieuw mijn eigen zwakheid en wist niet wat er met me gebeurde. Ik moest als generaal overste altijd sterk zijn. Hier in Kazan kon ik onthechten en zat ik gewoon te huilen. En juist toen werd ik geraakt. Ik zat in de auto van Kazan naar Uliànovsk. Er was alleen maar sneeuw om me heen. Ik vroeg me af: wat doe ik hier in hemelsnaam? Op het moment dat ik niet wist hoe het verder moest, midden in een woestijn van ijs en sneeuw, klonk het in mijn hart: God wil hier iemand die van hem houdt. Dat was een moment van genade op een nulpunt van mijn leven. Die innerlijke stem en die genade gaven me kracht. Ik wil dat je van me houdt, dat begreep ik ten diepste. God spreekt tot ons, bij mij en tot ieder van ons. Later was er nog zo’n moment, in een klein kapelletje in Tadzjikistan. Ik was aan het bidden en keek naar een schilderij van het aangezicht van Jezus. En ik wist het zeker: ik moest mijn leven in Gods hand leggen, ik moest mezelf geven aan hem. En dat is nu hier, met een nieuwe missie, een nieuwe kerk. Die kerk heeft moeders nodig. Daarom ben ik hier. We geven die kerk een moederlijk gezicht’,

Thuiskomen