Tussen het zingende kerkvolk

Soms, als ze hun longen te boven zingen,
het dak bol staat van geluid,
kijk ik mijn ogen uit:

alles verandert, de dingen
staan stil te dansen, het altaar haast swingende,
pinkstertongen worden de kaarsen en de gezichten
van de gewoonste stervelingen glanzen van licht.
Ik verwonder mij tot ik versta:

zonder die tranen in mijn ogen
had de wereld zich niet bewogen,
gingen de dingen niet opgetogen
al dat geloven achterna.

Guillaume van der Graft (1920-2010)
uit: Mythologisch (1950)

Op 31 mei, Maria Visitatie (haar bezoek aan haar nicht Elizabeth), zingt Maria haar Magnificat. Op opname is van Priotij Thabor.

Geïnspireerd op het bijbelse Magnificat van Maria schreef Hanna Lam het gedicht  Magnificat.

Zingen is zijn, is zeggen,
niet meer zwijgen,
is boven alle angst uit gaan stijgen
en licht ontwaren in de duisternis,
het onbevangen licht van genesis.

Het is opnieuw genade vinden
in uw ogen,
niet langer gekleineerd,
niet neergebogen,
maar leven in een alledaags bestaan
dicht bij de maatslag van uw grote naam.

Dan worden hongerigen
niet meer uitgesloten,
dan telt geen geld,
geen macht meer van de groten,
maar ligt het kleed van de barmhartigheid
wijd over deze aarde uitgespreid.