De jaarlijkse Willibrordzondag werd in 1949 ingesteld ter ondersteuning van het werk voor oecumene en evangelisatie van de Willibrordvereniging, een voorloper van de Katholieke Vereniging voor Oecumene. De heilige Willibrord is de patroon van de christenen in Nederland, katholieken en protestanten. Willibrordzondag wordt in de regel gevierd op de zondag het dichtst bij zijn dag, 7 november.

Het Evangelie is een boodschap van vreugde die van generatie op generatie wordt doorgeven. De heilige Willibrord (658-739) houden we als een van grote geloofsverkondigers in ere. Samen met zijn gezellen legde hij de basis voor de Kerk in de lage landen. De Kerk heeft in de loop der tijden hoogte- en dieptepunten gekend. Telkens kwam de vernieuwende en levendmakende kracht het Evangelie weer naar boven.

Wie was Sint Willibrord?
Willibrord was een Angelsaksische monnik uit Northumbrië, die met elf gezellen zijn vaderland verliet om als missionaris in onze streken het geloof te verkondigen. Samen met zijn collega’s wilde hij zich inzetten voor de verspreiding van het Christendom in het land der Friezen. Door Paus Sergius I werd hij in 695 tot bisschop gewijd en daarna vestigde hij zich in Utrecht. Daar herbouwde hij het kerkje dat door de Friezen verwoest was. Bijna vijftig jaar was hij in deze streken werkzaam. Hij stierf in de abdij van Echternach in 739. In 1939 werd Sint Willibrord door Paus Pius XII uitgeroepen tot patroon van de Utrechtse kerkprovincie. Zijn feest wordt op 7 november gevierd. In onze tijd staat Willibrord symbool voor de oecumene, zoals ook zichtbaar wordt in de activiteiten van de Katholieke Vereniging voor Oecumene. 

Een van de vele legendes
Op een keer stootten ze op twaalf arme bedelaars die langs de weg zaten om voorbijgangers om een aalmoes te vragen. Willibrord zag hen vriendelijk aan en gaf één zijn gezellen een wenk dat hij een goede kruik wijn uit de bagage tevoorschijn moest halen. Toen zij alle twaalf voldoende gedronken hadden, en nog een laatste dronk hadden genoten tot heil en zegen van iedereen en nu werkelijk niet meer konden, en zo hun weg vervolgden, toen bleek bij het wegbrengen van de kruik, dat zij nog altijd even vol zat als tevoren en wel met de beste wijn die je je denken kon. (heiligen.net)