Pinksteren

In het vroege najaar van 2018 mocht ik alle vrijwilligers van de Urbanuskerk van Bovenkerk-Amstelveen toespreken, over kansen om het verschil te maken als lokale geloofsgemeenschap. Het was een prachtige afsluiting van de restauratie van de kerk. En aan het einde van deze lezing herhaalde ik wat de sprekers voor me hadden gezegd: wat er ook gebeurt in je leven als parochie, hoe het ook verder zal gaan, je bent als vrijwilliger het geliefde kind van God, want Hij heeft beloofd er altijd te zijn. Sterker nog: Ik zal er zijn, dat is Zijn naam. Dat waren mijn laatste woorden, ergens om 17.45 uur. Daarna verliet ik de kerk, samen met pastoor Eugène Jongerden. Nog geen uur later was alles anders, de net gerestaureerde kerk stond in brand, met alle dramatische gevolgen van dien. Ik wist die avond van niets want ik vierde ergens een familiefeest. Pas tegen de nacht was ik thuis, deed de televisie aan en schrok me te pletter. Op televisie domineerden de beelden van een totaal verwoeste kerk. De ravage was onbeschrijflijk. En overal zag ik pastoor Eugène Jongerden zijn verhaal doen: verslagen, verbijsterd en geschokt. Er was maar één teken van hoop: in alle puinhopen stond de Paaskaars nog overeind, als een teken van boven: Ik zal er ook nu zijn. En het ongelooflijke gebeurde, de vrijwilligers lieten het er niet bij zitten, richtten in een tijdelijke ruimte een nieuwe kerk in en lieten daarmee zien dat ze in de diepste ellende mensen samen met die Paaskaars kunnen opstaan. Ze hielden de Geest van deze kerk levend, tegen alle moeilijkheden in. Ze geloofden in een nieuwe toekomst, in een nieuw leven door alle puinhopen heen, ze voerden acties en haalden geld op. Meer dan 1.3 miljoen euro. En daarmee toonden ze aan dat God zijn mensen nooit in de steek laat. Want het is hun gelukt, precies vijf jaar later. De kerk is in volle glorie hersteld. Alsof er geen brand is geweest. Uit de dood van de verwoesting, zo is er nieuw leven voor de Urbanuskerk, zo is de Geest van Pinksteren uitgestort in Amstelveen. Als laatste spreker ging ik ooit weg, vijf jaar geleden, als eerste spreker mocht ik het symposium bij de opening leiden. Met heel veel belangstelling uit de buurt. Deze kerk is van iedereen. En iedereen houdt van deze kerk. Als een voorbeeld van een missionaire parochie die verbonden is met de buurt, leeft met God en vertrouwt op de Geest. Dat wordt ook uitgedrukt in grote letters op het altaar: Ik zal er zijn. Zo is God bij ons, altijd en overal. Zo is God op veel andere plekken. Lees daarom dit boekje met veel soortgelijke verhalen over de Geest die ons adem geeft. Zalig Pinksteren.

Leo Fijen