Zalig Pasen

Je komt altijd anders terug dan je vertrekt. Dat geldt voor iedere wandeling. En dus ook voor de tocht van je hoofd naar je hart. Die heb ik deze week eindeloos vaak gemaakt. Want ik was na twee jaar en twee maanden de klos. Eindelijk had het virus me te pakken. Met alle gevolgen van dien. Zwaar hoofd, grieperig gevoel, meer slapen dan normaal en heel vaak van beneden naar boven en van boven naar beneden. Niet alleen maar fysiek van de woonkamer naar mijn zolderkamer, maar ook van mijn hoofd naar mijn hart. Deze pelgrimstocht duurde een week en was louterend, want alles komt weer tot stilstand. Geen kilometers door Nederland, geen lezingen in Roermond of Egmond, geen Palmtakje, geen vieringen in de Goede Week: je bent ineens van alles afgesloten omdat werkelijk alles tot stilstand komt. En toch kwam er juist daardoor veel in beweging. Het is een mooie paradox: als je niet verder kunt gaat alles open. Ofwel: als je alles moet afzeggen komt het mooiste je tegemoet, echt waar. Op mijn zolderkamer zag ik de bomen van het park elke dag groener worden en deelde ik met al mijn kleinheid in de grootsheid van de schepping. Door het raam zag ik de kinderen van de basisscholen op vaste tijden langskomen en mocht ik eindelijk weer de structuur van een vaste dagindeling ervaren. Aan de deur werd een bloemetje bezorgd van zomaar een dorpeling die een hart onder de riem wilde steken en bevestigde dat een mens pas kan groeien in relatie tot de ander. Zo kwam in het isolement alles langs en ging mijn hart open: voor de ander, voor de schepping, voor een vaste structuur van de dag, voor het zingen ook. Want ik ontdekte een memorabel optreden van solisten uit Kiev in het concertgebouw van Stockholm. Ze zongen op een bijna klassieke wijze – begeleid door violen – een ode aan de vrijheid (oorspronkelijk een recent nummer van ABBA) en wilden me doen geloven dat er geen woord bestaat dat iedereen kan verbinden in die vrijheid. In de beslotenheid van de zolderkamer, kijkend ook naar het dieptepunt van de machteloosheid van oorlog en vernedering in Oekraïne, besefte ik dat er wel één woord is: Christus die voorgaat in het lijden en juist dan de weg naar het nieuwe leven wijst. Dat maakte ik allemaal mee op mijn zolderkamer, in de Goede Week, op de reis van mijn hoofd naar mijn hart. Zo eindigde de week anders dan die begon, zo kwam ik anders aan dan ik vertrok. Want ik mocht open gaan voor de diepste vrijheid: Christus zelf, Zalig Pasen.

Leo Fijen