Midden in de drukte lonkt de eeuwigheid

Als je het niet weet, zie je het niet. Dan zijn er alleen maar auto’s die cirkelen rond het Rottepolderplein en vliegtuigen die om de halve minuut Schiphol naderen. Als je de weg niet kent, kom je er ook niet. Dan blijf je gevangen op de provinciale weg van Amsterdam naar Haarlem. Als je er niet woont, hoef je er ook niet te wezen. Want er is geen winkel of restaurant dat je verleidt er naar toe te gaan. Er is geen stuiver uit te geven of te verdienen. Voor nuttigheid, vertier of efficiëntie hoef je er niet te zijn. Slechts de eeuwigheid lonkt. In de stilte van de pittoreske kerk, die van Jacobus de Meerdere. Daar gebeurt het, aan het eind van de middag, de vespers die overgaan in de eucharistie. Daar is stilte, elke dag. Daar zijn de psalmen, steeds weer. Daar woont, bidt en werkt Bernard Zweers. Daar leeft hij zijn droom: om van dezepastorie en kerk een monastiek centrum te maken.

Bernard Zweers is formeel de pastoor van het rooms-katholieke kerkje in Haarlemmerliede maar probeert te leven als een broeder van het stille leven. Daarom bidt hij iedere dag de monastieke getijden. Midden in de hectiek van deze tijd zoekt hij de stilte en het gebed. Dat doet hij met grote discipline en regelmaat: om 6.00 uur het ochtendgebed, om 12.30 uur het middaggebed en 20.30 de dagsluiting. De vespers van 17.30 uur zijn voor iedereen toegankelijk. En steeds vaker weten mensen de weg naar de kerk aan de Liedeweg te vinden. Ze komen uit Haarlem, Amsterdam en andere plekken van Noord-Holland. En ze weten inmiddels dat je de stilte pas kunt vinden als je de moed hebt de snelweg van het leven te verlaten. Dat moet je hier letterlijk doen. Weg van de A9, weg van de verbinding tussen Haarlem en Amsterdam, je kunt er alleen maar komen door de parallelweg te kiezen. In het begin denk je dat je op een doodlopende weg zit, maar bij de Zoete Inval is er de doorgang van viaduct en spoorlijn. Als je deze weg kiest, ga je een andere wereld in.

Het is de wereld van boerderijen, fietspaden, weilanden, wat huizen en water. Rondom de Mooie Nel – zo heet de recreatieplas – wonen 350 mensen. Het hart van deze dorpsgemeenschap wordt gevormd door de kerk met de pastorie. Bernard Zweers kwam hier in 2014, na een leven dat steeds weer op zoek is naar God. Op zijn 17e levensjaar vroeg hij zich af waarom hij niet naar de kerk zou gaan. ‘Het leven is een prachtig geschenk, ook als het tegen zit. Die vreugde kan stromen en wordt gekanaliseerd in de kerk. Daarnaast ervaar ik daar een diep gevoel van eerbied en respect voor de God die mij kent en mij in staat stelt anderen te beminnen. Die eerbied kan ik beleven in de stilte, in het samen zingen en bidden’, zo schrijft hij in zijn eigen parochieblad. Zijn leven is een ontdekkingstocht, langs werk in de politiek, een keuze voor priesterschap, een verlangen naar het kloosterleven en een terugkeer in het pastoraat. Van het bisdom Haarlem-Amsterdam kreeg hij toestemming om zijn pastoraal werk te verbinden met het verlangen als een broeder te leven. Daartoe is een stichting opgericht die fondsen verzamelt om van deze plek een contemplatief spiritueel centrum te maken. ‘Pastorie wordt mini-klooster’, kopte de regionale krant. Want er is inmiddels zo veel geld binnen dat het bisdom toestemming heeft gegeven voor de verbouwing.

Bernard Zweers leeft in zijn eigen droom. De zolder van de pastorie moet straks plaats bieden voor twee medebroeders die minimaal een jaar blijven. Op de eerste verdieping is er ruimte voor gasten die minimaal tien dagen dit leven willen delen. Met de zomer van 2019 moet dit allemaal werkelijkheid zijn. Meer dan door fondsen, bouwplannen en brochures spreekt Bernard Zweers op een andere wijze. Voordat hij alles heeft toegelicht, maakt hij pas op de plaats in de kerk. Dan is hij stil, minuten lang. Als een broeder. ‘Je leeft om te bidden’, legt hij uit later uit. ‘Er is nog nooit iemand bekeerd door een preek. Dat gebeurt in de stilte. Daar ontkiemt de liefde, daar is de Schepper. Daar begint het gebed. Dat wil ik delen, als broeder met broeders, zonder concessies. Als christen moet je een teken zijn in deze tijd. Daarom komen er hier mensen op af. Daarom komt er hier een contemplatief centrum. Vanwege de stilte. Ik leef van de stilte en het gebed.’

Leo Fijen