Blote voeten

In alle vroegte op weg naar Dokkum word ik verrast door het Radio 1 Journaal. Er wordt geschakeld naar Bolsward, want daar staat alles in het teken van de Landelijke Herdenking van Titus Brandsma. Deze nieuwe karmeliet blijft tot de verbeelding spreken, ook een jaar na zijn heiligverklaring. En ik ben nog niet in het Bonifatiuspark – ook een idee van de heilige Titus, het startpunt van de Landelijke Herdenking – gearriveerd of Omroep Friesland, Friesch Dagblad en andere media melden zich bij de Commissaris van de Koning, Arno Brok. Hij neemt het boek met de laatste brieven van Titus in ontvangst en zal behartenswaardige woorden spreken over de actualiteit van Titus. Hij wijst op de vrijheid van het woord en memoreert de lobby bij het Vaticaan om deze Nederlandse heilige wereldwijd tot patroon van de journalisten te maken. Toch denk ik niet dat de media daarom massaal aandacht besteden aan deze Landelijke Herdenking. En ik weet ook zeker dat Titus de aandacht evenmin te danken heeft aan de komkommertijd. Want die bestaat niet meer, zeker niet in deze internettijd waarin alles in hoger tempo, ook in de zomer, doorgaat. Nee, ik denk dat de belangstelling voor Titus met zijn innerlijke vrijheid in het lijden te maken heeft. Op de drempel van zijn dood was hij bang. En toch dacht hij in zijn laatste brief vanuit Dachau niet aan zichzelf. Met mij gaat het goed, stelt hij zijn zwager en zus gerust. Op het dieptepunt van zijn bestaan dacht Titus aan zijn naasten en niet aan zichzelf. Het leven draaide niet om hem maar om de ander. Zo bracht hij mensen samen in gevangenschap en stichtte in zijn aftakeling ook gemeenschap. Dat staat haaks op de geest van deze tijd. Als ik in de middag eerst aanschuif bij Jurgen van den Berg op Radio 1 en later bij Bert Kranenbarg op Radio 5 zie ik hun bewondering voor deze levenshouding van Titus. Ze worden er stil van omdat Titus laat zien dat je anders kunt leven dan we vaak om ons heen zien. In Bolsward worden zijn schoenen in brons gegoten. Dat is een mooi gebaar. Maar sterker vind ik toch het beeld van Titus in Dokkum, op blote voeten. Want deze heilige wilde niet meer of beter zijn, maar juist kleiner worden om de ander en God naderbij te laten komen. Misschien is dat wel de weg naar meer verbondenheid. En juist daarom is Titus actueler dan ooit.

Leo Fijen