Mooie levenswijsheid die je weer verliefd laat worden op het leven
Leven als een kluizenaar, wijze lessen voor deze coronatijd

Haal de boeken altijd zelf op

Het is een kinderachtige gewoonte, maar op de dag dat er een nieuw boek verschijnt rijd ik zelf naar de drukkerij. Of het nu in Meppel, Zutphen of Amersfoort is, of het nu in Goudriaan, Den Dolder of Kanaleneiland in Utrecht is, ik ga het zelf ophalen. Om te zien hoe de pasgeborene ter wereld is gekomen, om te bladeren in het nieuwe leven, om de geur van ontluikende wijsheid te proeven. Het is kinderachtig, ik weet het, maar ik wil de nieuwe schepselen niet aan hun lot overlaten. En als ik dan de dozen met nieuwe uitgaven in de auto heb geladen, ga ik achter het stuur zitten en duik het nieuwe leven in. Van hoofdstuk tot hoofdstuk. Van Inhoudsopgave tot nawoord of verantwoording. Ik heet het nieuwe wonder welkom. Als een schepping van de auteur, als een geschenk van boven, als een beslissing van de uitgeverij. Geen boek is vanzelfsprekend.

Hoe kom je tot leven als we nog vaak thuis zijn?

Ik zal uitleggen waarom. Het is het meest intieme dat er bestaat: de vrucht van hoofd en hart van een schrijver. Zodra een boek op de markt is, is het niet meer van de auteur, ook niet meer van de uitgeverij. Dan is het van iedereen, ook van De Geest die met een boek kan doen wat geen mens kan verzinnen. Daarom wil ik bij de geboorte zijn, want daarna gaat een uitgave zijn of haar onvoorspelbare weg. In dat vacuüm tussen drukkerij en boekhandel koester ik het nog even, wens ik het een goede reis. Zeker het boek dat ik donderdag 25 juni ophaalde in Amersfoort: wijze lessen van een monnik die acht jaar als kluizenaar leefde en die als geen ander weet wat velen ook deze zomer nog meemaken. Niet ver van huis op vakantie, bij voorkeur nog thuis werken, steeds op anderhalve meter. Het is waar, we mogen met meer mensen samenkomen, maar we zijn nog heel vaak op onszelf aangewezen. Hoe kom je dan tot leven? Benoît Standaert leert het mij, ons allemaal. Met mijmeringen over wandelen, lezen, schrijven, niets doen, bidden, wachten en anders met de tijd omgaan.

Hoe dankbaar besta ik?

Ik las het drie weken geleden op internet, zijn mijmeringen. En ik werd verliefd. Op deze zinnen: ‘Begin je dag met een moment van zuivere aandacht. In de leegte welt er een bron, in de stilte spreekt een stem, in de afzondering besef je een Aanwezigheid, in de ademhaling stoot een genademoment door. Je bent wel arm en ontdaan, maar je wordt weer vrij, genietend van de nederigste dingen het meest en het eerst. Je kunt weer danken. Laat dit je beste kompas worden: hoe dankbaar besta ik? Dankbaarheid is de beste thermometer van een geestelijk gezond leven’. Als Benoît Standaert me met deze vrede weer dankbaar maakt, word ik verliefd op deze zinnen en vraag ik hem of ik deze mijmeringen mag uitgeven. Hij zegt ja en ik ben dankbaar. Daarom rijd ik vandaag naar de drukkerij om de pasgeborene zelf op te halen en te koesteren. Vanaf morgen zijn deze zinnen van iedereen. Dank je wel, Benoît, woordkunstenaar, levenskunstenaar, wijze vriend die me al sinds 2007 op mijn weg door het leven vergezelt, monnik van Zevenkerken in Vlaanderen.

Leo Fijen

Leven als een kluizenaar, wijze lessen voor alledag, telt 64 pagina’s. En is het ideale zomerboekje. Om mee te nemen op de fiets, te lezen in de duinen of te overdenken op je zolder. Benoît Standaert neemt je mee naar de stilte en wandelt met je mee. Voor slechts 10 euro maak je de mooiste avonturen mee.