Hand in hand

Nog geen drie weken geleden krijg ik een bericht van haar man. Hij meldt dat zijn vrouw eerder dan gedacht naar het hospice kan. Dat is een groot geschenk in een ziekbed dat haar berooft van haar laatste krachten. Als jonge moeder kreeg ze ooit borstkanker en werd ze behandeld met een medicatie die we nu ouderwets noemen. Dat heeft haar lichaam jaren van haar leven gekost. De kanker bleef weg, maar de kwaliteit van leven had een grote wond opgelopen. Daarover vertelde ze me meer dan eens. De lengte van haar leven had ze moeten bekopen met een bestaan dat die naam vaak niet verdiende. En toen ze op deze manier toch haar oude dag leek te bereiken, gingen alle alarmbellen weer af, tegen het einde van 2022. Ze vertrouwde het niet, werd van het kastje naar de muur gestuurd in het ziekenhuis, bleef aandringen en hoorde toen haar doodvonnis. Met dat verdrietige nieuws wist ze wat haar te doen stond: geen enkele behandeling meer, maar met haar lieve man proberen de datum van 2 maart te halen. Want op die dag zijn ze 50 jaar getrouwd. Zo komen dood en leven steeds weer samen, zo is er op de drempel van het einde toch ook altijd iets te vieren. Dit verhaal vertel ik omdat het juist in deze 40-dagentijd belangrijk is te realiseren dat de woestijn van ons bestaan nooit de enige werkelijkheid is. Sterker nog, als ik me meld in het hospice aan de rand van het dorp is ze dankbaar dat ze haar laatste weken daar mag doorbrengen. Ze kan niet meer. Ze moet nog meer naar adem happen, maakt nog steeds grapjes en heeft nog maar één wens: dat hij in de nachten naast haar komt liggen. Hand in hand, dicht bij elkaar. Elkaar dragend, gedragen door de liefde. En midden in het sterven zo op weg naar die gouden huwelijksdag. In de woestijn is er altijd dat licht. Dat leven Mechtild en Hans mij voor. Zo mag ik hun verschillende keren per week de communie geven. Zo hebben ze inderdaad de dag van 2 maart gehaald, te midden van bloemen. En zo hebben ze steeds het leven gevierd, op de drempel van de dood. Tot gisteravond, 23 maart. Om kwart over zeven stierf ze, als een gelovige vrouw. Want hoe meer het sterven nabij komt, des te vaker spreekt ze over Maria en over God. Stervende mensen leren ons hoe je leerling van Christus kunt zijn. Hand in hand, gedragen door God en de liefde tot elkaar. Misschien moeten we als missionaire parochie – in dit weekend van de grote conferentie in Veenendaal – vaker tijd maken voor mensen op de drempel van de dood. Want daar is God tastbaar.

Leo Fijen