Het verborgen huwelijk tussen God en de stilte

Als de stilte roept. Dat is de titel van een nieuw boek van Erik Galle, priester en psychotherapeut in Vlaanderen. Hij presenteerde dezer dagen zijn wijsheid aan 25 gasten in de abdij van Egmond. Het werd een boekpresentatie zoals zelden tot ons komt: met woorden over een woordeloze werkelijkheid. Erik Galle kwam daarin ook met een aantal kwetsbare gedachten. Ik kan niet bidden, bekende hij. Ik kan niet bidden want er wordt voor mij gebeden. Hij relativeerde zijn eigen inbreng in het gebed. En hij verbond dat met de stilte, want juist daar neemt de Geest het over. En zo kan er volgens Erik Galle een verborgen huwelijk zijn tussen God en de stilte. Tenslotte leidt de stilte tot niets. En pas daaronder gaat de ruimte schuil die eindeloos is. De gasten in de abdij luisterden ademloos. En ze konden dat doen omdat Mirjam van der Vegt ons allemaal had ingeleid in de stilte. Deze doener uit Kanaleneiland die de stilte ontdekte na een burn-out heeft haar leven omgedraaid. Van doener naar zwijger, van druktemaker naar liefhebber van de stilte. Die liefde voor de stilte kent volgens haar drie treden: herademen, struikelen en bemind worden. Deze drie woorden en stadia kwamen terug in het verhaal van Erik Galle. Maar beter dan te schrijven is te lezen, want elk woord van deze Vlaming verdient het om in te ademen, daarover te struikelen en je uiteindelijk bemind te worden door God. Daarom staat op deze website zijn verhaal bij de presentatie. Toen we na anderhalf uur stilte bijna klaar waren, vroeg iemand of deze aandacht voor de stilte niet te zeer inzoomt op het individualisme. Dat was de vraag die ik zelf wilde beantwoorden. Mijn ervaring met de stilte op de vroege ochtend is: naarmate ik langer stil ben, voel ik me meer verbonden met allen om me heen, in God.

Zie hiernaast de hele toespraak van Erik Galle en ook de titel van zijn boek die bij Adveniat te bestellen is.

Leo Fijen