Het verhaal van de zusters van liefde in Schijndel en Tilburg gaat verder

Ieder mens heeft een naam
Afgelopen maandag wilde ik zuster Agnes Vos verrassen. Zij is de algemeen overste van zusters van liefde in Schijndel en zij was voor verpleeghuizen en zorgcentra de klokkenluider van Nederland. Toen drie zusters met één klap door corona waren geveld, vertelde zij in Nieuwsuur haar verhaal over eenzaam sterven en afscheid in beperkte kring op het kerkhof. Elke dag werden de doden op de ic en in de ziekenhuizen geteld door het RIVM, steeds weer werden grafieken getoond alsof het beurskoersen waren. Maar het ging en gaat om mensen, met een naam en een gezicht, met familie, vrienden en andere naasten. Agnes Vos gaf het sterven een menselijk gezicht, stelde vragen bij het onpersoonlijke afscheid en vroeg aandacht voor de verpleeghuizen, zorgcentra en kloosters. Aan deze algemeen overste heb ik het boekje opgedragen: Het wonder van de kleine goedheid, in tijden van eenzaam sterven en beperkt afscheid. Tien zusters zijn er gestorven, hun namen staan voor in het boekje.

Erehaag naar kerkhof toe
Maar hun namen staan ook in het zomernummer van Klooster! Dat wilde ik aanbieden aan zuster Agnes Vos, maar zij was niet te vinden in haar klooster. Ze had haar mobiele telefoon op haar kamer laten liggen. Niemand wist waar ze was. Daarop reisde ik door naar Tilburg, naar de zusters van liefde aldaar. Dat deed ik op verzoek van Peter van der Weide, de pastoor van Sneek die 25 jaar priester is en bij gelegenheid van dat jubileum rond Vaderdag een ode wilde brengen aan zusters die als Moeders vele generaties in Friesland hadden grootgebracht, in de gezinszorg en op scholen. Hij luisterde naar de verhalen van zuster Christella, zuster Bernadette, zuster Celine, zuster Thea en zuster Dorine. Deze zusters hadden het beste van zichzelf gegeven aan Friese kinderen. En ze vertelden aan de jubilaris hoe corona een slagveld had aangericht in hun klooster. Ze hadden dertien zusters verloren en zaten nog steeds in quarantaine op hun kamer. Maar ze waren ook strijdvaardig want ze hadden bij het afscheid op het kerkhof met tientallen zusters een erehaag gevormd, steeds weer bij iedere uitvaart. Zo werd afscheid in beperkte kring een hartverwarmend vaarwel van vele zusters die daarmee uitdrukten: ook al slaat de dood toe, het leven gaat door, bij God en in dit klooster te Tilburg.

Drie maanden later
Voordat Peter van der Weide weer richting Sneek trok, wilde hij de zusters bedanken. Met een lied in het Fries: over het leven dat doorgaat, over de zon die weer gaat schijnen, over de schepping die ons allen meegeeft: God is nooit ver weg. Ook niet voor de zusters van liefde in Schijndel. Dat heeft zuster Agnes Vos zo ervaren. Ze kon bijna niet geloven dat de Geest van Pinksteren haar werkelijk zou aanraken. Maar het is gebeurd. Maandagavond belde ik haar. Ze was blij met het zomernummer van Klooster! Maar ze is vooral blij met het licht dat haar leven weer ruimte geeft, met de hoop die haar ziel weer vleugels geeft en met innerlijke rust die haar hart weer een diepe vrede geeft. Daarom kan ze nu pas met de andere zusters kijken naar de beelden van uitvaarten. Daar was in maart en begin april bijna niemand aanwezig. Maar er zijn telkens opnamen gemaakt. Een compilatie daarvan wordt dit weekend getoond, voor het eerst, in de beslotenheid van het klooster. Drie maanden na het drama van tien zusters die het leven verloren gaan hun medezusters kijken en luisteren naar het afscheid. Want ze voelen nu dat God hun de kracht geeft. Ik wens veel troost en een diepe verbondenheid met de overleden zusters, leven door alle dood heen.

Leo Fijen