Rietje in de koffie
Deze week was anders dan alle weken tot nu toe in dit jaar. Deze week ging ik even terug in de tijd, naar de jaren dat ik met grote regelmaat bij de tandarts zat. Alles wat ik me daarvan herinner werd weer werkelijkheid. Eerst anderhalf uur in de stoel bij de tandarts van Lage Vuursche om een brug weer op orde te brengen. Nergens voel je je zo hulpeloos, als achteroverliggend met mond open. Nergens word je kleiner van dan in die afhankelijke positie, bijna ondersteboven van alle boren, haakjes en zuigapparaten. Daar in die stoel werd me pijnlijk duidelijk gemaakt dat het links onder in mijn mond ook niet goed zat. Daarom kreeg ik een verwijzing naar de kliniek voor implantaten. Twee dagen later bleek er veel ontstoken en moest er van alles uit. Daar lag ik weer, dit keer met verschillende spuiten om me te verdoven. Ik voelde me nog veel kleiner dan bij de tandarts, helemaal toen er veel gehecht moest worden. Eigenlijk was ik gisteren nergens meer. Het contrast kon niet groter zijn, wankelend op mijn benen, terwijl mijn zus jarig was en mijn zoon ook 39 jaar werd. Het leven is soms een paradox. En zelf leer ik op zulke momenten dat ik ouder word en minder grip op het leven heb. Eigenlijk heb je niets te vertellen en stel je niets voor, mijmerde ik na het bezoek aan de kliniek. En tegelijk ben je meer dan ooit dankbaar dat je weer mag lopen en dat je weer nieuwe kansen in het leven krijgt. Daarom stapte ik ondanks mijn verdoofde gezicht in de auto om mijn zus te feliciteren. De koffie dronk ik met een rietje. En toch was de vreugde intens. De verbondenheid met mijn eigen zus heelde me, gaf me nieuwe adem. Als je niets meer kunt en als alles nog pijn doet, geeft de zorg van je jarige zus je weer adem. Geluk is dan een rietje in de koffie of een pot narcissen bij het graf van mijn ouders. Vlak na Pasen is de verjaardag van mijn  moeder. Ik kwam haar een bloemetje brengen en mijn vader ook even groeten. Geluk is dan de vogels horen fluiten op de begraafplaats van Heemstede en in God verbonden zijn met je ouders, door alle dood heen. Pasen is dan niet meer ver weg.

Leo Fijen