Weekbrief Leo Fijen – 19 februari

Elk einde kan een nieuw begin zijn
Het leven voltrekt zich in cirkels. Alles wat je in verschillende fasen van je bestaan doormaakt, komt weer terug op een moment dat je het niet verwacht. En alles waarvan je denkt dat dit het einde is kan ook weer een nieuw begin zijn. We staan aan de vooravond van de pelgrimage door de zeven weken van de 40-dagentijd als een groep Volendammers zich meldt voor een dagje Abdij van Egmond. Het is eigenlijk meer dan dat, want ze willen op adem komen in de hectiek van het vrijwilligerswerk voor de plaatselijke kerk. Bij de kennismaking valt me vooral op hoe diep het geloof in mensen aanwezig kan zijn. Ze vertellen allemaal waarom ze niet zonder geloof en kerk kunnen leven en hoe God hen draagt in het bestaan. Een vrouw breekt mijn hart wanneer ze in haar ziel laat kijken en haar lege handen toont. Zo kan het leven gaan: dat je met lege handen staat en juist dan in de stilte gevonden kunt worden door God zelf. Links van me zit een vrouw die ik al meer dan 20 jaar ken. Ze heeft een belangrijk deel van haar leven gegeven om jongeren en hun ouders nabij te zijn, na de ramp van de nieuwjaarsnacht in 2001. En ze komt telkens weer op mijn weg. Nu als coördinator van de kerkwachten in Volendam, ze begeleidt de mensen die dag in dag uit een luisterend oor zijn voor toeristen en bezoekers, want de kerk is altijd open. Naast haar zit een man die me vraagt: ken je me niet meer? Het blijkt de aanvoerder van een voetbalteam te zijn dat furore maakte in het bekertoernooi en waar ik over mocht schrijven in het plaatselijke dagblad. Daar leerde ik Volendam voor het eerst goed kennen. Nu zit hij naast me en vertelt zijn verhaal over zijn echtgenote die hij door de dood moet missen. Dat leek het begin van een doodlopende weg. Totdat hij de vrouw naast hem leerde kennen, de coördinator van de kerkwachten. Zij verloor haar man en vond de rust in Lourdes bij Maria. Samen hebben zij een nieuwe liefde in elkaar gevonden. En samen stralen ze uit: elk einde kan een nieuw begin zijn, op weg naar Pasen.

Cirkel van het leven
Het is de weg van de 40-dagentijd die velen van ons ervaren, ook de vrouwelijke religieuzen die ik nu al zo lang ken, van zuster Marie-Anne Voermans in Maastricht tot Benedict Thissen in Oosterbeek. Ook deze voormalige abdis ken ik al meer dan 20 jaar. En ook met haar heb ik de mooie hoogtepunten van een nieuw klooster in de stille natuur tot de woestijn van radeloosheid en droefheid in haar leven meegemaakt. Nog maar kort geleden ontmoette ik haar weer. En het voelde alsof de twee decennia maar één dag vormden. Onmiddellijk was er weer de verbondenheid door alles heen, dat heb je met cirkels in het leven. En ze hield me voor dat de gebrokenheid van het leven onvermijdelijk is en dat het daarom goed is door alle teleurstelling heen te gaan. Voorbij de illusies, met Christus weer heel worden. Dat is de weg door het leven, door de 40-dagentijd. Korte tijd na onze ontmoeting stuurde ze me deze tekst toe voor het gebedenboek in de Vastentijd naar Pasen toe:

Opstaan ten leven

God, U die boven alle namen zijt
in Jezus, onze Heer, bent U afgedaald
tot in de kleinste hoeken van het leven,
van onze wereld, ja, tot in de dood en het niets,
opdat niets onbereikbaar zou zijn voor uw liefde.

Gij wilt dat ieder mens en ieder dier
leeft door de Geest van Christus
die Hem uit de doden heeft opgewekt,
opdat ook wij zouden opstaan ten leven.

Open ons hart voor die genade
voor de ontmoeting met de Verrezene
ook al moeten we gaan door
het dal en de schaduw van de dood
om vrij te worden van alles
wat ons doet terugplooien op onszelf

Maak van ons mensen naar uw hart
ontvankelijk en vrij voor Hem
die is de Weg, de Waarheid en het Leven.

Leo Fijen