Verjaardag van schoonmoeder ofwel de gevolgen van de coronacrisis

Deze week vierde mijn schoonmoeder haar verjaardag. Ze bereikte de gezegende leeftijd van 93 jaar. En ze was een en al dankbaarheid, voor het geschenk van de ouderdom, voor de vele kaarten met gelukwensen en voor de visite in haar aanleunwoning. We hadden als kinderen nog niets meegekregen van de maatregelen van het kabinet rondom corona, maar we hanteerden al een strikt beleid in de verjaarsvisite. Twee kinderen, een nicht met haar man en een andere familierelatie. Vijf mensen, meer niet. Om onze moeder en schoonmoeder niet in verlegenheid te brengen, om geen enkel risico te lopen.

Intense verjaardag 

Het was een verjaardag die ik niet snel zal vergeten, vooral vanwege de intense sfeer. Als je met weinigen bent, praat je meer met elkaar en heb je meer aandacht voor elkaar. Het is niet gezelliger, maar wel intenser. Dat doet blijkbaar het kleine getal met mensen. We hebben de verjaardag ervaren tot in al onze vezels. En we hebben geen handen gegeven, niet gekust en ook geen andere blijken van fysieke aanraking getoond. En toch waren we elkaar meer nabij dan ooit. Daar heb je dus geen handen, geen zoenen en geen omhelzing voor nodig. Als je echt van de ander houdt en om de ander geeft, is een goed gesprek genoeg. En ook bloemen die als boodschappers van het goede door iedere aanwezige waren meegenomen: als een klein gebaar van de schepping, als een teken van liefde en genegenheid in de tsunami van corona.

Wij houden tijd over

Toen ik op weg was naar huis, hoorde ik een cabaretier op de radio. Hij vertelde dat hij als sportman door deze commotie rond corona weer had geleerd dat hij marathons kan lopen als geen ander, maar niet bestand is tegen dit geweld. Dit virus maakt ons bescheiden, klein en kwetsbaar in een wereld die altijd maar roept dat wij onaantastbaar zijn. Hij had troostende woorden voor slachtoffers en zieken, voor nabestaanden en verzorgend personeel. Maar hij zei ook iets anders: dat hij niet onmisbaar was en is. Want zijn volle agenda had ineens lege plekken. Het coronavirus krijgt voor elkaar wat agendaplanning en contemplatieve regels vaak niet lukt: we houden tijd over. Ons tempo kan blijkbaar lager, rustiger en meer verstild. Het lukt ons nooit, maar het virus krijgt het voor elkaar: we gaan anders leven. We houden tijd over, bijvoorbeeld voor een boek, zo vertelde de cabaretier.

Werkboek voor missionaire kerk

Eindelijk tijd om te delen in een andere wereld, zo hield hij ons voor. En toen moest ik denken aan het werkboek bij de bestseller van James Mallon over de missionaire parochie: de stapsgewijze handleiding voor het transformeren van je parochie. We hebben tijd over om het te lezen, er over na te denken en te dromen van een andere kerk. We hebben lege plekken in onze agenda om te beseffen dat het kan: een cultuuromslag in onze lokale kerken. Daarom is mijn tip: bestel dat werkboek, ga het lezen en droom alvast van een nieuwe lente in de kerk.

Leo Fijen

Werkboek bij Als God Renoveert, Stapsgewijze handleiding voor het transformeren van je parochie