Op een zomerse woensdagmiddag in de herfst wacht ik in de spreekkamer van de OLV Abdij in Oosterhout op zuster Martha, zuster Maria Magdalena en zuster Ruth, de drie gezichten van de Heilige Driehoek in Oosterhout. Ze komen samen voor een gesprek over de betekenis van de tafel in ons leven. Dat gesprek is de opening van het Kerstnummer van Klooster! En als ik daar zit te wachten, zie ik in de deuropening zuster Rebekka Willekes. Het is een weerzien na bijna 20 jaar. In de tweede kloosterserie voor televisie mocht ik haar leren kennen in priorij Klaarland, Belgisch Limburg, net over de grens bij Weert. Een getalenteerde vrouw van protestantse herkomst die een baan als arts, een mooie gemeenschap in Utrecht en een eigen plek in de stad opgaf om het klooster in te gaan. Dat is mijn herinnering aan toen, ook een vrouw die me leerde dat je altijd geroepen wordt door een ander en dat die roeping gebeurt ondanks jezelf. ‘We staan hier te wachten’, zei ze me toen om zo verder te gaan: ‘Kloosters zijn er alleen maar, doen niets nuttigs. Maar het is werkelijk leven. Ik denk dat nutteloze momenten het leven pas echt tot leven maken. Bijvoorbeeld het zingen van de psalmen. Zit God daar nou echt op te wachten, zou God daar naar luisteren? Ik denk het niet. Maar ik denk wel dat het zin heeft dat we zingen. Met mijn zingen zeg ik eigenlijk: ik vertrouw dat het leven van God komt en dat Hij het uiteindelijk in handen heeft’. Deze wachter op God, deze waker voor de vrede, zuster Rebekka is inmiddels priorin van Klaarland. En geloof het of niet, laatst vroeg ik haar per mail of ze mee wilde werken aan de nieuwe gebedenbundel voor Advent en Kerstmis. Dat wilde ze wel. En op de dag dat ik deze bundel bij de binder ophaalde ontmoet ik na bijna 20 jaar zuster Rebekka. Voor het eerst na twee decennia, in de spreekkamer van een abdij waar ze toevallig een vergadering heeft. Alsof het zo moest zijn. Ik geef haar het eerste exemplaar en zeg haar wat ze mij 20 jaar geleden zei: we worden geroepen ondanks onszelf. Zo voelt deze ontmoeting, als pure genade. Daarna gaan we op de foto en lees ik hardop haar gebed van pagina 91. Lees en bid maar mee, een waker voor de vrede is ze altijd gebleven:

God, onze Vader
U die naar ons omziet
wij bidden U:
laat komen Uw licht
voor wie wonen in duisternis.
Laat komen Uw wijsheid
als een Kind dat nog niet spreken kan
om onze eigenwijsheid te beschamen.
Laat komen Uw heerschappij
in een wereld die snakt naar vrede.

Leo Fijen

Zelf alvast de gebedenbundel bestellen? Dat kan via deze link.