Jarenlang zeven, acht dagen per week trainen. Alles geven om de top te bereiken, maar er dan toch nèt niet komen. Peter Gründer (1992) werd niet de kampioensroeier die hij ooit zo graag wilde zijn. Hij leerde zich verzoenen met een leven buiten ‘de acht’, de wedstrijdboot waarin hij mooie, maar ook moeilijke momenten beleefde.

“Ik ging studeren in Leiden en sloot me aan bij een roeivereniging. Ik zat al snel in de selectie en dat motiveert, het is een bevestiging van je kunnen. In het derde jaar was mijn doel: aansluiting krijgen bij de Nederlandse top. Er waren momenten waarop ik dacht: ‘Waarom doe ik dit?’ Je roeit in alle weersomstandigheden, regen, wind en vrieskou: als er geen ijs ligt ga je roeien. Maar ik had altijd dat doel voor ogen. In 2015 werden we Nederlands kampioen en mochten we naar de studentenolympiade in Korea. Keihard trainen, alles geven en tot onze verrassing werden we tweede. Dat was, achteraf gezien, voor mij het hoogtepunt.’

De Olympische Spelen, hemel voor topsporters, bleek het jaar daarop onbereikbaar en langzaam maar zeker raakte de top uit zicht. “Ik ging op een lager niveau roeien. En toen ik voor mijn studie fysiotherapie stage ging lopen ben ik helemaal ge- stopt. Geen gemakkelijke keuze; het heeft me veel moeite gekost om mijn droom op te geven.”

Inmiddels heeft hij er vrede mee en ziet hij zelfs een mooie kant: “Toen ik fanatiek roeide zag ik mijn familie heel weinig. Voor een sociaal leven had ik geen tijd. Dat ik nu nooit meer iemand teleur hoef te stellen omdat ik moet trainen, vind ik heel fijn. Ik kan er ook weer voor anderen zijn. Af en toe mis ik het roeien, maar ik realiseer me ook wat ik er allemaal voor terug heb gekregen. Dat is verzoening.”