In bijna alle huisgezinnen met kleine kinderen wordt in deze week Sint Nicolaas gevierd. De goedheiligman brengt cadeautjes langs.
De cadeautjes die de kinderen nu krijgen worden niet meer in verband gebracht met een heilige, die de mensen precies geeft waar ze het meest behoefte aan hebben. De onderstaande Russische legende doet dat wel, en laat zien waar onze cadeautraditie vandaan komt.
Strooien heeft altijd iets royaals. Het is meestal geen precisiewerk, maar eerder van het grote gebaar, rond gooien, ruim verspreiden, zodat het ‘(uit)gestrooide’ overal terecht komt of bekend wordt. Strooien doe in de hoop dat er iets moois en goeds uit voortkomt en omdat je, wat er is, wilt delen, met wie het nog niet heeft.
Wanneer je er eens even over nadenkt en rondkijkt zijn er ontzettend veel dingen waar je nauwelijks benul van hebt. Nergens om. Je hebt er gewoon nog nooit mee te maken gehad en daarom zijn ze aan je aandacht ontsnapt.
Er zijn dagen in het voorjaar waarop de zon royaal schijnt en overal om je heen de bloesems op planten, struiken en bomen lijken te exploderen. De enorme veelkleurigheid maakt je bewust van de diversiteit die, zoals we weten, evengoed ‘onder druk’ staat en onze gezamenlijke aandacht behoeft.