Sint Patrick (hij zou oorspronkelijk Sucath (= ‘strijder’) geheten hebben) werd eind 4e eeuw geboren in Romeins Brittannia (Engeland en Wales),  en stierf op 17 maart 461, nabij Downpatrick in wat nu Noord Ierland is.

Er zijn twee boeken van Patricius’ hand, de Belijdenis en de Brief aan de soldaten van Coroticus. Daarin wordt duidelijk dat hij als jongen van 16 door Ierse heidenen als slaaf naar het eiland gebracht werd. Daar werd hij schaapherder en leerde Iers. Door een visioen kon hij vluchten en keerde hij naar zijn ouders terug, maar volgens een andere legende werd hij door heidense Ieren na 6 jaar naar Gallië gebracht.

Hij volgde de priesteropleiding in Auxerre in het toenmalige Gallië. Paus Celestinus I (422-432) gaf hem in 431 de opdracht het heidense Ierland te kerstenen. Hij keerde naar het eiland terug om op de meest afgelegen plekken waar nog nooit een prediker gezien was het christendom te brengen. Aangekomen in Ierland ontstak Patrick in de Paasnacht een paasvuur op de heilige heuvel van Slane. Maar daarmee ging hij onbewust in tegen een wet die de plaatselijke koning, Laeghaire (of Laoghaire), had uitgevaardigd: dat alle vuur aan hem toebehoorde, en dat er alleen vuur gemaakt mocht worden, dat aan zijn vuur was ontstoken. De koning was woedend, en zijn druïden deden er nog een schepje boven op: ‘Als dit vuur niet uitgemaakt wordt voordat de morgen aanbrak, zal het nooit meer gedoofd worden en degene die het heeft ontstoken, zal verheven worden boven alle heersers, vorsten en machthebbers van de hele wereld.’ De koning beklom onmiddellijk zijn strijdwagen, vast van plan de dader de doodstraf toe te dienen. Maar zijn druïden raadden hem aan voorzichtig te zijn: ‘Raak het vuur niet aan, maar laat die man zich verantwoorden. Uwe majesteit moet verbieden dat er ook maar iemand opstaat om hem eerbiedig te begroeten.’ Patrick liet zich niet uit het veld slaan. Hij hield de koning een psalmvers voor (Ps.20,07): ‘De een zweert bij wagens, de ander bij paarden, wij zweren bij de naam van JHWH, onze God.’ Als een muur stonden zijn tegenstanders tegenover hem. Niemand was voor hem opgestaan, behalve één: Erc. Patrick zegende hem. En Erc († 512) sloot zich bij hem aan. Stilaan liet hij de druïden zien dat de overgang van hun inzichten naar die van het christendom niet zo’n grote stap was; Christus was als het ware de uiteindelijke vervulling van al hun verwachtingen, de apotheose.

In Ierland leefde Patrick volgens de gewoonten van de druïden; teruggetrokken in de eenzaamheid en dichtbij de natuur, verzonken in gebed en toegewijd aan een harde, gestrenge levenswijze.
Twee plaatsen in Ierland beroemen zich erop dat Patrick daar langere tijd als kluizenaar zou hebben doorgebracht: Croagh Patrick, een berg in het uiterste westen, en Lough Derg, een meer in het noorden. In Lough Derg wijst men de bezoekers nog altijd op een steen waarop Sint Patrick zo lang in geknielde houding zou hebben doorgebracht dat de afdruk van zijn knie erop is achtergebleven.
In totaal zou hij op het gehele Ierse eiland 365 kerkjes hebben gesticht: voor elke dag van het jaar één!

Het klavertje is verbonden met Ierland, en met Sint Patrick: hij zou het gebruikt hebben als metafoor voor de heilige Drie-eenheid.

Mogelijk werd hij door zijn vroegere leraar, bisschop Germanus van Auxerre, tot eerste bisschop van Ierland gewijd. Halverwege de 5e eeuw vestigde hij zijn bisschopszetel in Armagh. Hij overleed in of na 461, mogelijk in Armagh of Saul (bij Downpatrick), waar hij is begraven.

Voor de tekst is gebruik gemaakt van Wikipedia en Heiligen-3s.nl

Grote afbeelding: Saint Patrick Catholic Church, Junction City, Ohio, detail gebrandschilderd raam.