In bijna alle huisgezinnen met kleine kinderen wordt in deze week Sint Nicolaas gevierd. De goedheiligman brengt cadeautjes langs.
De cadeautjes die de kinderen nu krijgen worden niet meer in verband gebracht met een heilige, die de mensen precies geeft waar ze het meest behoefte aan hebben. De onderstaande Russische legende doet dat wel, en laat zien waar onze cadeautraditie vandaan komt.

Sint Nicolaas komt helpen

Lang geleden was het heel droog in het land. Het had al maanden niet meer gergend. De planten groeiden niet meer, want al het water was op. De akkers waren kaal en de boeren zaten ongelukkig voor hun huizen. Straks zou er niets te oogsten zijn.

‘Ik denk de hele dag aan eten’, klaagde boer Karel, ‘en ik droom elke nacht van een prachtige oogst’. ‘Dromen zijn bedrog’, mopperde boer Pjotr. ‘Toch hoop ik dat mijn droom uitkomt’, zei boer Karel. Opeens zagen ze een oude man over de akkers lopen. Ze hadden hem nog nooit gezien. Niemand wist wie het was, of waar hij vandaan gekomen was.

Hij kwam op hen af, en stopte bij het groepje boeren. Toen hij dichterbij gekomen was zei hij: ‘Dag, ik ben Nicolaas. Waarom zitten jullie hier zo verdrietig te kijken?’‘Dat kun je toch wel zien’, antwoordde boer Pjotr, ’er groeit niets meer, alles is verloren, en niemand kan ons helpen. Straks kunnen we geen brood meer bakken.’ De oude man keek om zich heen. Je kon zien dat hij medelijden met de boeren had.

‘Is er nog wat rogge?’ vroeg hij. De boeren keken hem boos aan: ‘We hebben al bijna niets meer, wil je nu ook nog onze laatste rogge?’ Maar de oude man keek vriendelijk, dus  haalden ze toch een mandje met rogge. ‘Nu wil ik langs elk huis gaan’, zei Nicolaas. Met elkaar liepen ze het hele dorp door. Voor elk huis legde hij een roggekorrel neer. Hij deed het heel voorzichtig, en zorgde dat er geen enkel huis overgeslagen werd.

De boeren begrepen het niet, maar het kon geen kwaad om die oude Nicolaas maar te volgen. Toen het tijd werd om te gaan eten, wilden ze hem vragen om hun weinige eten te delen, maar hij was nergens te vinden. Niemand had hem zien vertrekken.‘Het lijkt wel alsof we hem gedroomd hebben’, zeiden ze tegen elkaar. Maar de roggekorrels lagen nog voor de huizen…
Die nacht droomden alle boeren van een enorm grote oogst. Tevreden werden ze wakker, maar al snel waren ze weer somber. Het was nog steeds warm en er viel geen regen. Toen ze de deur open deden, geloofden ze hun ogen niet. Voor hun huis stond een prachtige grote roggeplant. Ze renden naar buiten, naar de akkers. Die stonden vol met rogge, klaar om geoogst te worden. ‘Ik droom…’, dacht boer Pjotr, en hij wreef eens in zijn ogen.

‘God heeft ons gered, ik wist ’t wel, ik had ’t toch gedroomd!’ Blij kwam boer Karel aanrennen. ‘Nicolaas heeft ons geholpen! Wie had dat kunnen denken’, zei boer Pjotr. ‘Wat een geweldig cadeau hebben wij vandaag gekregen, en we hebben hem niet eens kunnen bedanken.’ ‘Laten we dat dan nu doen’, zeiden ze, en met elkaar riepen ze zo hard ze konden: ‘Dank u, heilige Nicolaas!’

Het verhaal verspreidde zich snel over het hele land, en sinds die dag weten alle mensen dat Sint Nicolaas de mooiste cadeaus geeft. Niet zomaar, maar omdat hij weet dat God dat van hem vraagt.

Tekst navertelling: Edith Vos
Tekening: Willeke Brouwer
Afkomstig uit Het Licht op ons Pad, 4-6, jaar 3