Wat elders in de wereld gebeurt, gaat ons aan.

Wij hebben als Nederlandse provincie een geweldig missieverleden. De generaal van de franciscanen in Rome herinnert me daar steeds aan. ‘Wij zijn jullie dankbaar voor wat jullie de wereld en de kerk gegeven hebben’, zegt hij dan. Zo hebben we dochterprovincies in Brazilië, Indonesië, Papua, India en Pakistan. Als provinciaal heb ik er op ingezet om deze landen, deze provincies te bezoeken, als een moeder die bij haar kinderen op bezoek gaat. Zo voelt dat ook: gewoon kijken hoe ze het maken. Mijn eerste bezoek was aan Pakistan – dan weet je niet wat je meemaakt. Pakistan is het meest trieste land dat ik bezocht heb. Dat land is geïsoleerd, er komt niemand, christenen worden verdrukt en vervolgd. Zo was ik in de woestijn bij een katholieke familie. Hun buffels waren gestolen, ze konden nergens hun recht halen. Ik heb bewondering voor broeders die daar leven, want kloosters zijn daar gesloten compounds. Als broeders daar wat voor de armen doen, worden ze ervan beschuldigd dat ze willen bekeren. Toch zijn er dan franciscanen die daar doorheen breken en met jonge moslims samenwerken in onderwijs.

Ik ga op reis om mijn medebroeders in Nederland erover te vertellen, dat ook zij weten dat hun inzet niet voor niets geweest is. Daar ziet religieus leven er anders uit: hier is het vooral oud en klein, maar daar is het jong en bloeiend. Dat heb ik gezien in India, in Indonesië en meer recent in China. Daar hebben we vanuit Nederland ook een grote geschiedenis. Ik hoef alleen maar te denken aan Piet Hogenboom die vertelde dat hij met losse draadjes en knopen een rozenkrans had geregen. Deze verhalen raak ik nooit kwijt. Wat elders in de wereld gebeurt, gaat ons aan.

Rob Hoogenboom
Minderbroeders franciscaan in Amsterdam