Er aan toe zijn…
We hebben – denk ik – allemaal wel een ervaring opgedaan van dat er soms misschien wel een perspectief is, maar dat je dat dan nog niet altijd ook helder kon zien. Als we bijvoorbeeld net iemand verloren hebben van wie we heel veel hebben gehouden, kan iemand ons wel zéggen dat het leven doorgaat en dat er licht aan het einde van de tunnel is, dat de zon voor ons weer zal gaan stralen, maar op dat moment valt zo’n verhaal niet goed; het klinkt goedkoop en onecht. Je wilt dan juist dat iemand stil staat bij je verdriet en die zogenaamde positieve boodschap klinkt dan als een negeren, een weg praten, zonder aandacht te geven aan wat je beleeft. We moeten er zelf eerst weer aan toe zijn om uitzicht en toekomst te zien, Pas dan zal ons hart geraakt kunnen worden door een vonk van hoop en vreugde, kunnen we dat perspectief weer zien.

Vreugde als gave
Aan de andere kant zullen we bijna allemaal wel hebben ervaren dat we zomaar ineens vervuld kunnen zijn an vreugde en dankbaarheid: we ervaren het leven als een cadeau, een gave. Dat kan zijn bij de geboorte van een kind of een andere mooie gebeurtenis, en ook soms wel zonder direct aanwijsbare oorzaak: we worden vervuld van vreugde – Dat is iets anders dan goedkope lol –; het maakt dat we dankbaar zijn en iets terug willen geven aan de goede God die ons zoveel geschonken heeft. Dan worden we geraakt door de kracht van de heilige Geest, die ons het leven in een ander licht laat zien.