Schriftlezingen: Handelingen 2,1-11 en Johannes 14,15-16+23b-26

Vroeger werd de paaskaars met Hemelvaart gedoofd. In sommige parochies werd dan na het evangelie enkele ogenblikken stilte in acht genomen om de dramatiek van het moment te onderstrepen. Ik vond het indrukwekkend, maar je werd er niet vrolijk van. Je keek naar die nog even nawalmende kaars, die leek te zeggen dat Jezus verleden tijd is en je dacht: Hij is veilig en wel in de hemel en wij hebben het nakijken.

In de evangeliën hangt een heel andere sfeer rond de hemelvaart. Daar is de hemelvaart van Jezus niet het einde, maar het begin van zijn nieuwe aanwezigheid. Nu Hij is weggegaan en bij God is, die de grote centrale is van alle liefde en energie, kan het vuur zich over tijden en plaatsen verspreiden. De apostelen trekken de wereld door om het goede nieuws uit te dragen, te dopen, demonen uit te drijven, nieuwe talen te spreken, slangen aan te pakken en mensen te genezen. Zo wordt het visioen van het rijk Gods werkelijkheid.

Met Pinksteren kan de paaskaars dus rustig gedoofd worden. De fakkel wordt immers doorgegeven. Dit gebeurt overal waar mensen tot geloof komen en zich laten dopen. Om dat uit te beelden wordt de paaskaars wel gedoofd, maar niet opgeruimd. Ze verhuist naar de doopkapel, waar kleinere doopkaarsen aan het licht van de grote paaskaars ontstoken worden. Het vuur verspreidt zich over elke dopeling, die geroepen wordt om licht en warmte te brengen in onze wereld.

De Geest waait waar Hij wil en Hij verdeelt het vuur zoals Hij wil. Bij sommige gelovigen blijft het bij een bescheiden waakvlammetje. Het lijkt misschien alsof die kleine vlammetjes niet veel voorstellen, maar we weten hoe belangrijk ze zijn. Bij anderen wordt het vuur van de Geest een uitslaande brand, die mensen in vuur en vlam zet. De grote Amerikaanse sociale voorvechtster Dorothy Day was dertig jaar toen ze in 1927 gedoopt werd. ‘Ik heb nooit een zending van de kerk ontvangen’, zei ze. ‘Dat ik gedoopt ben is genoeg en zegt alles.’

Jan Hulshof