Hij is er een van een drieling, twee jongens en een meisje. Maar in de vroege jaren negentig was Jos Moons óók een eenling. In de zomervakantie doordeweeks naar de kerk gaan is immers niet bepaald doorsnee, voor een middelbare scholier. Maar Jos voelde zich er zodanig thuis dat hij voor het priesterschap en daarna voor een leven als jezuïet koos. Als novice zwierf hij ooit met een medebroeder vijf weken als pelgrim door Engeland en Schotland. Zonder geld. ‘Het idee was: eenvoudig leven en je toevertrouwen aan God en de goedheid van mensen. Wij vonden dat we dat maar half deden als we geld mee zouden nemen.’

Als jezuïet wordt hij ‘gezonden naar de grenzen, in het voetspoor van Jezus’. In die zin is zijn hele leven een pelgrimstocht. Hij trok van Roelofarendsveen via Engeland naar Amsterdam, Utrecht, Leuven en woont momenteel in Salamanca: ‘De achterliggende vraag achter onze uitzendingen is altijd: waar kun je het beste van dienst zijn?’ Jos moet dus regelmatig zijn wortels doorsnijden en elders opnieuw beginnen.

Hij heeft daarbij veel aan zijn pelgrimservaringen: ‘Ik heb geleerd dat je de omstandigheden niet in de hand hebt. Het weer, mensen die je wel of niet iets te eten geven, blessures. Je moet veel loslaten en dat is soms heel moeilijk. We zijn niet gewend dingen op te geven, geen controle te hebben. Maar áls je je toevertrouwt, heb ik ervaren, dan blijft er vrede over.’ Eenmaal weer ergens gesetteld, zegt Jos, verlies je die ervaring ook weer een beetje: ‘Je moet het elke keer opnieuw activeren en op jezelf veroveren. Pelgrimeren is uiteindelijk: op weg gaan en we zien wel. Soms is het loodzwaar en zie je niets. Maar soms breekt de zon door de wolken. En dan is het prachtig.’

Klooster 18! Pelgrimeren, blz. 74
Tekst: Kalien Blonden, Foto: David Ortiz Fotografo