Een jezuïet, een missiezuster, een redemptorist en een dominicanes. Hun totaal verschillende achtergronden staan die ene gelijksoortige ervaring niet in de weg: pelgrimeren is je laten meenemen, je toevertrouwen. En dat kan overal. Ook als je stilstaat in een museum.

Claudia Theinert: ‘Mijn thuis ligt in het onderweg-zijn’

Ze wilde bij een contemplatieve congregatie, maar het werden de Missiezusters dienaressen van de Heilige Geest. Ze wilde niet de verpleging in, maar het werd haar toch gevraagd. Claudia Theinert was het liefst in Nederland gebleven, maar de zusters zagen een taak voor haar op de Filipijnen. Het heeft haar veel gebracht, maar na dertig jaar kloosterleven trad ze uit. Binnenkort wordt ze geassocieerd lid van de Broeders van Maastricht. ‘Ik ga de weg, maar de weg komt ook naar mij toe. Als ik vasthoud aan mijn uitgestippelde route, mis ik het mooiste uitzicht, de waardevolste ontmoeting.’

Met ‘huiverende openheid’ verlaat Claudia Theinert steeds opnieuw haar comfortzone, om te ervaren dat ze juist daar de meest wezenlijke ervaringen opdoet. ‘Op de Filipijnen heb ik in diepe verbondenheid gewerkt met mensen die in absolute armoede leven. Na elke tegenslag staan ze op en beginnen opnieuw. Ik heb van hen geleerd dat hoop onuitputtelijk is.’