Op Palmzondag wordt de feestelijke intocht van Jezus in Jeruzalem herdacht. De vele pelgrims, die vanwege Pesach, het joodse feest van de ongezuurde broden in de stad waren, verwelkomden Jezus met palmtakken. Volgens de Evangeliën wist Jezus op dit moment al dat lijden en dood hem wachtten. Op deze dag begint de Goede Week.

Al in de middeleeuwen kenden veel Europese steden palmpaasprocessies, waarin Jezus’ intocht in Jeruzalem werd nagebootst. De kinderoptochten met een palmpaasstok in de hand, zijn hier een overblijfsel van. In de vieringen is er de palmwijding. De gewijde palmtakjes herinneren aan het gejuich, waarmee men Jezus bij zijn intocht ontving.

Wuivende palmen, geroep en gezang,
duizenden mensen.
Daar is Hij, Hij die ons leven op z’n kop zet.

Is dat niet het jaarlijks gejoel
tijdens popfestivals of sportmanifestaties
als het idool verschijnt?
Zijn dat niet de nieuwe goden?
Misschien komen ze niet op een ezel,
maar hoe gekker het spektakel,
hoe groter het succes.

Waar zijn wij nu Jezus verschijnt?
Wellicht vraagt Hij geen palmen,
geen ode aan zichzelf.
Hij steekt zijn vuisten niet in de lucht
tot glorie van zichzelf.
Straks strekt Hij wel de armen aan het kruis,
om ons te omarmen, om ons te verlossen
van alles wat zinloos is en zwak
in onszelf en rondom ons.

Zingen wij ook maar, hosanna,
voor wie zo veel meer is dan een idool.
Een lied zonder einde dat ons samenbrengt
en toekomst geeft, en kracht voor een Goede Week.

Wies Merckx
in Kloosterkalender 2019