De o-antifonen zijn zeven antifonen (Een antifoon of beurtzang is een vers dat gezongen wordt als inleiding op en ter afsluiting van een psalm tijdens de mis en het getijdengebed. Het woord antifoon is samengesteld uit de Griekse woorden anti, tegen, en phōnē, stem), die in de liturgie van de Rooms-Katholieke Kerk worden gezongen voor en na het Magnificat in de Vespers van 17 tot en met 23 december. Deze antifonen staan bekend als de Antiphonae Majores (de grote antifonen) en het gebruik ervan gaat terug tot de 6de eeuw. Hun exacte oorsprong is niet gekend, maar de italiaanse filosoof Boëthius (480-524) verwijst ernaar. In de 8ste eeuw werden ze gebruikt in de liturgie in Rome. Hun getal ligt (nu) in de Romeinse liturgie vast op zeven.

De naam o-antifonen hebben zij gekregen omdat elke antifoon begint met de aanroeping van de nieuwgeboren Heer met een andere naam of titel, voorafgegaan door het woord ‘O’. De zeven messiastitels zijn alle uit oudtestamentische schriftgedeelten afgeleid.
O Sapientia (Wijsheid)
O Adonai (Heer)
O radix Jesse (Wortel van Jesse)
O clavis David (Sleutel van David)
O Oriens (Dageraad)
O Rex gentium (Koning der volkeren)
O Emmanuel (God met ons)

Wanneer de hoofdletters van elk eerste woord van achteren naar voren gelezen worden ontstaat het acrostichon: ERO CRAS: ‘Morgen zal ik er zijn’. De Heer Jezus, naar wie wij tijdens de Advent uitzien, verzekert zijn volk dat de tijd van wachten voorbij is … De Antifonen sluiten stuk voor stuk af met een tedere smeekbede, Veni, kom Heer. Kom en vervul uw belofte.

Luister ze hieronder alle zeven. Na een inleiding van ongeveer 2 minuten worden alle antifonen achter elkaar gezongen, gevolgd door het Magnificat.

Afbeelding: Het antifonale van Poissy, 1335-1345