Uit Thomas Quartier – Liefdes geboden

Kun je als kloosterling liefde leven?

Niet meer en niet minder dan andere mensen, alleen is de beproeving ervan directer, de confrontatie groter, omdat het niet meer vanzelfsprekend is welke vorm deze liefde aanneemt. Monastieke liefde vraagt oneindig veel van je. Maar doet liefde dat niet altijd? Ik vind het juist de uitdaging van het leven als monnik om mijn liefde te heiligen, dat wil zeggen vanuit een ultiem betekeniskader te beleven. Mijn zoektocht naar intimiteit, tederheid, geborgenheid en veiligheid heeft uiteraard altijd met de ander te maken. De kloosterlijke levensvorm is voor mij een soort levensexperiment om echte intimiteit en geborgenheid te blijven zoeken ook bij andere mensen. Dat is niet verboden door het monnikenbestaan, nee, dat bestaan gebiedt mij juist die zoektocht serieuzer dan ooit te nemen. Hoe doe ik dat? Door het open einde van mijn verlangen dagelijks onder ogen te zien en niet weg te vluchten in schijnzekerheden, illusoire vastigheden, waaraan ik me vastklamp en zo mijn verlangen tenietdoe. God zoeken doe je in andere mensen, die geen absolute vastheid kunnen bieden, maar wel liefde, die van oneindig grotere betekenis is dan welke zekerheid dan ook. Om dat werkelijk te kunnen, moet je durven monnik te zijn, binnen en buiten het klooster, blijvend toegewijd aan tederheid. Het mensenlijk leven kan alleen liefdevol zijn als zoektocht die op het ultieme gericht is.

Helaas is dat in de geschiedenis van het monnikenleven lang niet altijd vanzelfsprekend geweest, en ook vandaag zijn er veel situaties waar mensen gefrustreerd zijn door een discipline die hun verlangen verstrikt. Ik ervaar dat als zonde: het is zonde van al die schone gevoelens waar een mens toe in staat is, en ook een zonde tegenover God. Wanneer God liefde is, mag je géén gevoel wegdrukken, en op de laatste plaats de liefde. Ik ben er trouwens ook van overtuigd dat dit uiteindelijk onmogelijk is, wil je niet je spirituele gevoeligheid uitdoven.

Omgekeerd moet ieder mens die echt echt liefheeft de monnik in zichzelf serieus durven nemen bij het heiligen van zijn gevoel: door zijn eigen werk Gods te verrichten, gehoorzaam te zijn en zichzelf niet groter te maken dan de ander. Dat is de meest toegewijde en meest tedere manier om God in een tweezaamheid met de ander te zoeken. Hóe dat gebeurt ligt allesbehalve vast. Creativiteit is op zijn plaats, passend bij de mensen in je omgeving en de traditie waarin je staat.

Uit Hoofdstuk 2 ‘Je zult God zoeken in de ander’