Heb ik wel genoeg gedaan? Is dit wat God voor mij bedoeld heeft? Waarom blijf ik wel en anderen niet? Het zijn grote vragen. En het antwoord? Dat komt wel, maar niet altijd uit de hoek die je verwacht.
Franciscaan Hans-Peter Bartels
Als student belandde Hans-Peter Bartels in het Duitse Halberstadt, om een paar weken rondleidingen te geven in de plaatselijke kathedraal. Iedere middag waren de studenten welkom bij de franciscanen waar ze mee mochten eten. De manier waarop de broeders verbonden waren met de wereld, in een kleine actieve gemeenschap, sprak Hans-Peter aan. Toch zei hij toen nog vol overtuiging: ‘Franciscaan worden? Nooit!’
Maar vanaf het moment dat Hans-Peter bij de franciscaanse kloosters in Amsterdam en Megen binnenstapte, voelde het goed. ‘Ik kon het niet verklaren of uitleggen’, zegt hij, ‘maar het was een diep gevoel: dit klopt, hier hoor ik. Natuurlijk was er wel een stemmetje: wie treedt er anno 2012 nog in? Maar het was geen diepe twijfel en ik trad in. Die diepe twijfel kwam een paar jaar later… We waren met vier broeders in vorming, maar binnen een korte periode ging de een na de ander weg. Toen wist ik het even niet meer. Waarom blijf ik dan wel?’
Het leidde tot een mooie ervaring. ‘Terwijl ik door de gang liep, nadat de laatste van deze broeders was vertrokken, kreeg ik het gevoel dat iemand zijn hand op mijn schouder legde’, vertelt Hans-Peter. ‘Ik realiseerde me: het is goed. Dit is míjn weg, ook al weet ik nog niet hoe die eruit zal zien. Maar ik voel me franciscaan en ik wil leven als franciscaan. De basis is goed, hoe het ook zal lopen.’ Het is het enige moment dat Hans-Peter echt twijfel heeft gekend tijdens zijn vorming. ‘Dat is eigenlijk best bijzonder’, lacht hij, ‘want ik ben een enorme twijfelaar. Ik twijfel nog over wat ik op mijn brood moet doen.’
‘In die gang wist ik het even niet meer, maar door die ervaring dacht ik: het komt goed’, zegt Hans-Peter. ‘Hoe concreter je iets wilt hebben, des te meer je gaat twijfelen. Het antwoord in die gang was niet concreet, maar wel precies wat ik toen nodig had om verder te gaan. Waarheen? Tja, misschien moet je daar niet teveel in willen sturen. Als je terugkijkt, vallen de puzzelstukjes wel op hun plek. Net als een roepingsverhaal, dat lijkt vaak van allerlei toevalligheden aan elkaar te hangen. Maar een van mijn medebroeders zei altijd: “Toeval is de schuilnaam van God.” Uiteindelijk loopt het zoals het loopt, ómdat het zo moet lopen.’
Klooster! 28
Tekst: Marian de Heer
Foto: Rogier Veldman
