Van boekhandel tot Bach. Vier kloosterlingen vertellen over afwezig en aanwezig zijn, met als rode draad: het luisteren naar dat wat er op je af komt en de stilte die daarvoor nodig is.
‘Ik luisterde naar dat ontroerende stuk van Bach’
Als je na een zachte klop op de deur haar kamer betreedt, ligt ze altijd in haar stoel. Op het naamplaatje bij haar deur staat mevrouw Crijns, maar zelf zegt ze altijd zuster Else-Gaudia. ‘Dat laatste woord betekent vreugde en blijdschap’, lacht ze dan. En die betekenis is bij haar gebleven, ook nu ze 93 jaar is en de meeste tijd liggend doorbrengt in haar stoel. Met een dekentje over haar heen en met een ondeugende blik.
Ze zegt wat ze denkt, ook in de dagen rond Pasen. Daarin laat ze zien dat ieder mens jong van hart kan blijven, ook al zijn er veel beperkingen in het bestaan. En ze zegt: ‘Ik beleef ook nog iets anders: dat je je kunt omkeren en dat je een nieuw begin kunt maken, zelfs als je het grootste deel van je leven hebt geleefd.’
Voor haar ligt de Mattheus Passion van Bach. Ineens twinkelen haar ogen niet meer. Ze wordt emotioneel als ze begint te vertellen over dat beslissende jaar 1988: ‘Ik luisterde voor de zoveelste keer naar dat ontroerende stuk van Bach. En ik werd geraakt door die ene zin: wir setzen uns mit der tränen nieder. De kruisgang van Christus werd mijn lijdensweg, ik was 58 jaar en vond dat ik van mijn leven als religieuze weinig had gemaakt. Ik had er de kantjes vanaf gelopen en de moeilijke klussen aan anderen gelaten. Ik was bang om dood te gaan en God in de ogen te kijken.’
De vreugde van haar kloosternaam maakte ze niet waar in haar dagelijks bestaan. Daarom bad zuster Gaudia in de dagen naar Pasen toe om zelf haar kruis op te nemen, toonde ze haar eigen nederigheid en kleinheid. ‘Die Goede Vrijdag van 1988 was de ommekeer, door te luisteren naar Bach en het kruis van Christus ook in mijn eigen leven te dragen. Zo werd Pasen 35 jaar geleden mijn bevrijding en een nieuwe start in het bestaan. Ik neem mijn verantwoordelijkheid sindsdien. Ik ben een nieuw mens geworden en heb voor Christus een nieuwe professie gedaan. En ik ben sindsdien niet meer bang om dood te gaan.’
Klooster! 26 Luisteren, blz 80-81
Tekst: Leo Fijen
Foto: Rogier Veldman
