Een pelgrimstocht bij zonsopkomst, een uur stille tijd voor je werk begint, een gesprekje in het gastenhuis, en aan het einde van de dag je werk nog niet af? Dan komt het morgen wel. Een kijkje in het dagelijkse leven binnen én buiten de kloostermuren.
Zuster Mirjam Hoogenbosch: ‘In dat vaste ritme leggen we een weg af’
Gasten in de Onze-Lieve-Vrouwe-Abdij in Oosterhout worden bij aankomst altijd geadviseerd om zich mee te laten nemen in het vaste dagritme. ‘We noemen dat monastieke gastvrijheid’, vertelt zuster Mirjam Hoogenbosch, een van de gastenzusters in de abdij. ‘De sterke kracht van het klooster is het ritme. Daarbij gaat het niet om rust – onze dagen zijn goed gevuld – maar vooral om het onthaasten. Wij kunnen ons niet laten meeslepen door ons werk. Het is een evenwichtige dagindeling, een zorgvuldig omgaan met de tijd. Alles heeft zijn plek, maar wordt ook steeds weer afgebakend door dat strakke ritme.’
De monastieke dagorde komt het biologische ritme ten goede, aldus zuster Mirjam. ‘Er ontstaan uitgekristalliseerde patronen, waarvan je merkt dat het je goed doet. Het vaste wat steeds terugkomt, dat nestelt zich steeds dieper in je. En ook dat is ritme: dat je het steeds met dezelfde 150 psalmen uithoudt. Maar toch draaien we niet in een eindeloos kringetje rond. Er vindt tegelijk een soort spiraalbeweging plaats.’
Zuster Mirjam legt dit verder uit: ‘We hebben meerdere kringen, in de dag, de week, het jaar… Denk aan de Vastentijd, en dan Pasen, aan het eind van het jaar Advent, en dan Kerst: iedere keer veer je weer even op. In dat vaste ritme leggen we een weg af. Als christenen hebben we immers een lineair besef: we zijn op weg naar een voltooiing, naar een volheid. We hebben het verlangen naar de eenwording met God. Ja, het gaat saai worden als dat verlangen in kracht afneemt. Dan gaat iedere dag al snel hetzelfde voelen. Maar juist dat verlangen trekt ons én stuwt ons vooruit.’
Bij het koffiemomentje in de ochtend gaat zuster Mirjam geregeld in gesprek met de gasten. ‘Ik hoop dan altijd dat we gaande het gesprek verder komen dan alleen de buitenkant. Want waar gaat het nu ten diepste om? Toch niet over hoe wij hier als zusters leven… Gasten ontdekken hier vaak iets van innerlijke stilte in zichzelf. Ik hoop dan dat ze daar wat van mee kunnen nemen, en zich niet gewoon na een paar dagen rust weer in het drukke leven storten. Leer bijvoorbeeld het multitasken af en probeer een kwartiertje per dag stil te worden en iets bezinnends te lezen. Dat zou voor veel mensen al een hele winst zijn.’
Tekst: Marian de Heer
Foto: Gerard Oonk
