Deze inleiding schrijf ik aan de vooravond van mijn vertrek naar Santiago. Als dit nummer van Klooster! verschijnt, ben ik daar, waar ik in mijn hoofd al ben: op de pelgrimspaden in Noord-Spanje, van Bilbao naar Santiago, over de kustroute. Verbeelding heb ik daar niet voor nodig, want vorig jaar liep ik daar ook al een kleine week. Van Irun naar Bilbao. Door groen Baskenland, over Spaans vlak met een stijgingspercentage van tien procent. Het zijn de herinneringen aan die paden die nu telkens opkomen, vooral als ik weer aan de wandel ben, ook al is dat in een heel andere omgeving; de rivier, het bos, de heide rond Nijmegen en omgeving.

De camino staat in mijn geheugen gegrift. Een bocht in de weg, een landweg die een dorpje uitslingert, een pad dat het bos induikt, een kruising met kruisbeeld, een viaduct over een drukke weg; de plekken doen automatisch denken aan al die andere landweggetjes, bospaden, kruispunten en viaducten waar ik over liep. En met de herinnering aan een bepaald uitzicht of punt op de weg, ontvouwt zich ook weer die hele dag aan me; de plakkerige warmte of de hitte die van het asfalt ‘afslaat’, de aankomst bij de jeugdherberg, het uitzicht in de vroege ochtend, als ik vanaf de heuvelrand een laatste blik werp op het stadje waar ik overnacht had, de nevel boven de zee vlak voordat ik het binnenland induik.

De vele buen camino’s die me ten deel vallen; van die vrachtwagenchauffeur leunend vanuit zijn cabine, van de twee vriendelijke werklieden, achteloos groetend na de koffie, van de vrijwilligers in het pelgrimshuis. Je bent onderdeel van het dagelijks leven, maar je bent tegelijkertijd met iets anders bezig. De mensen die je onderweg ontmoet, weten dat – zelfs zonder Sint-Jakobs-schelp word je als pelgrim onmiddellijk herkend. Ze helpen je, groeten je, wijzen je de weg, geven je water, laten je plaatsnemen op het bankje voor hun huis.

En dan zijn er nog alle ontmoetingen met de medepelgrims, vluchtig, of gedurende een paar dagen omdat je het pad in hetzelfde tempo aflegt. De jongen die verwoede pogingen onderneemt om de tocht per fiets af te leggen, wat hij, zo blijkt als je hem ’s avonds weer treft, al snel opgegeven heeft. De muzikant in wiens huis je mag crashen, omdat de jeugdherberg vol is. De Amerikaanse docente Spaans, afkomstig uit Idaho en bijna verdwaald in de heuvels van Baskenland, maar die de route toch maar mooi heeft uitgelopen, getuige de foto die ze vier weken later opstuurt. De Zwitserse dame op leeftijd die je meetroont naar de prachtige basiliek, de Santa Maria Begona Bilbao, vóórdat je de lange trappen afdaalt naar de oude stad. Het beeld dat me daar altijd van zal bijblijven: drie wielrenners die in hun wielrenkloffie even komen binnenlopen, hun vingers kort in het wijwater dopen, een kruis slaan, naar het altaar lopen en daarna weer hup op de fiets springen. Geloof als een vanzelfsprekend onderdeel van het dagelijks leven.