Klooster! 22 – Beproeving | Klooster Magazine

Zuster Anima Christi: ‘In mijn hart leeft het gebed voor de vrede’

Als de wereld in brand staat, blijven christenen vaak hun naasten nabij. Ergens in het verre oosten van Rusland, in Khabarovsk, volgt Anima Christi haar roeping. In de vergetelheid, met totale overgave, in bescheidenheid doet ze wat ze als blauwe zuster moet doen: er zijn in Rusland voor hen die vergeten worden. Hoe doe je dat in zo’n moeilijke situatie, trouw zijn aan je roeping? Een hartverscheurend dagboek geeft antwoord.

Zondag 1 januari 2023

Moeder van God
De wind is ijzig en zorgt ervoor dat het buiten aanvoelt als -34°C. Het is onmogelijk om lang buiten te blijven. Toch komen er altijd mensen naar de zondagmis. Alleen al daarom bewonder ik onze parochianen. De meesten reizen minsten een half uur tot een uur – te voet of met de bus – om naar de enige katholieke parochie van Khabarovsk te komen.
De mis hadden we verschoven naar 12.00 uur zodat de mensen wat langer konden uitslapen… en wij ook! Sommigen hadden het niet meegekregen en zijn te vroeg. We hebben altijd een uur aanbidding voor de mis, een half uur in stilte en daarna bidden we samen de rozenkrans. Voor sommigen begint het nieuwe jaar dus met wat extra tijd voor God. Er komt een vrouw voor het eerst, Liudmila (ik denk dat ze ongeveer 60 jaar is) en ze bleef tot het einde. Ze lijkt op zoek te zijn naar God. Zoals gewoonlijk blijven de meeste parochianen nog langere tijd na om ‘thee te drinken’, zoals de Russen zeggen. Er wordt dan lief en leed gedeeld.

Rond 15.00 uur halen we de auto en rijden we naar het kindertehuis. Daar verblijft onze Kyra van negen jaar, al sinds een half jaar, vanwege problemen bij haar moeder thuis. Het is onmogelijk om het nieuwe jaar zonder haar te beginnen en wij weten dat zij op ons wacht. Vorig jaar hadden we nog samen op het balkon van ons klooster naar het vuurwerk gekeken midden in de nacht. Ze vertelde ons dat ze een beetje teleurgesteld is dat ze niets gezien heeft, want de gordijnen waren dicht. In een kindertehuis heb je het niet voor het zeggen en leer je te ondergaan en je daaraan over te geven. Voorheen wilde Kyra wel eens een beetje ‘capricieus’ zijn, om de aandacht te trekken. Nu zegt ze dat dát in het tehuis geen enkele zin heeft, dus dat heeft ze afgeleerd. Het kost mij nog altijd veel moeite.
Kyra vertelt dat haar kleine zusje van vier jaar door haar natuurlijke vader is opgehaald en nu bij hem woont. Helaas is van de vader van Kyra niets bekend. Ze bidt dagelijks voor hem, want ze wil niets liever dan hem leren kennen. Ze is toch blij voor haar zusje, dat zij niet in een kindertehuis hoeft op te groeien. Ze hoopt zelf nog op haar moeder en een gunstig oordeel van de overheid over de ‘verbeterde’ thuissituatie. Zal ze haar verjaardag op 1 februari thuis kunnen vieren? Mijn hart krimpt inéén. Na veertig minuten moeten zuster Penha, haar meter, en ik afscheid nemen van Kyra. De regels zijn streng.

We gaan nu naar Nathalia Ivanovich, mijn petekind van 64 jaar, die volledig verlamt door Parkinson wacht op onze verzorging. Ik was op 29 en 30 december in Komsomolsk geweest, een stad op zes uur rijden van Khabarovsk. Daar ligt onze tweede parochie. Ik had in het flatje van Nathalia geslapen dat al verschillende maanden leeg stond. De kakkerlakken hadden feest gehouden tot mijn komst. Het had me veel nachtrust gekost om de situatie onder controle te krijgen, ook al vrees ik dat Nathalia waarschijnlijk nooit meer zal teruggaan naar haar flatje. We verzorgen haar doorligwonden, wassen haar en geven haar wat te eten, terwijl we met haar kleinkinderen, enige zoon en schoondochter praten.
Om 20.00 uur worden we voor het zegenen van het flatje van Alla Maximova verwacht. Zij heeft ons uitgenodigd om de restjes van oudejaarsavond te komen opeten. Pater José zegent het flatje met veel wijwater en het wordt een gezellige avond. Rond 23.00 uur zijn we thuis, na een lange dag.
Het is de feestdag van Maria, Moeder van God… Ja, zelfs God wilde een Moeder hebben hier op aarde!

Maandag 2 januari 2023

Vriendschap
Het is vandaag de herdenking van de heilige Basilius de Grote en Gregorius van Nazianze. Tussen hen ontstond een innige vriendschap in de zoektocht naar de waarheid. In de lezingendienst van deze dag lees ik: ‘Wij schenen maar één ziel te hebben, al leefden wij in twee lichamen. Slechts voor één zaak zetten wij ons in: de deugd en het leven, gericht op de verwachtingen van de toekomstige eeuw. En als dit niet te groots is om te zeggen, wij waren voor elkaar meetlat en paslood om recht van krom te onderscheiden.’ In mijn gedachten draag ik de hele dag mijn meest dierbare vrienden met mij mee en bid voor hen van wie de afstand me gescheiden houdt.
Op 28 oktober 2022 stierf Marie, één van mijn meest dierbare vriendinnen, na een moedig gedragen kanker. Het was een vriendschap van meer dan dertig jaar. We woonden samen in onze studententijd in Rome en zij heeft mij terug gebracht naar de katholieke kerk, door haar vele goede voorbeelden en wijze antwoorden. Ik mis haar stem, de whatsappberichtjes, het delen, de aanwezigheid als een constante door de jaren heen. Er is iets unieks en onherhaalbaars in iedere vriendschap. Vriendschap is een gave van God. Iets om te koesteren.

Om 15.00 uur zitten zuster Penha en ik weer in de auto naar Nathalia. Het gaat vandaag iets beter met haar en na de wondverzorging heeft ze even rechtop gezeten. Dat maakt het eten en het wassen van haar haren gemakkelijker. Ze vindt het heel moeilijk om voortdurend met pijn te moeten leven. We zien hoeveel ze lijden moet en we doen wat we kunnen om voorzichtig te zijn met haar broze lichaam. We spreken van het belang om het moment te leven en niet voortdurend de duistere wolk van de lange nacht, met pijn in armen en benen, voor de geest te halen. God weet alles, ook het ‘waarom’ dat wij zelf vaak niet begrijpen. Geduldig offeren is een grote opgave, een zelfgave. Er is een betekenis van het leven van iedereen. Nathalia zoekt deze nu voor haarzelf, nadat ze gedoopt is op haar ziekbed en ze haar atheïstische verleden als het ware herstructureert, om zo alles wat gebeurt is en wat er gaande is een nieuwe plaats te geven in de ogen van God.

Om half zes zijn we weer thuis en ik probeer van de restjes een ‘nieuwe’ maaltijd te maken. ’s Avonds bidden we de rozenkrans met twee Afrikaanse studentes, Grace (19) uit Zambia en Gloria (21) uit de Republiek van Congo, die bij ons logeren. Daarna de heilige mis in de huiskapel in het Spaans, zoals gewoonlijk op maandagen. We eten samen met onze paters. Onze gesprekken gaan over Paus Benedictus XVI; een leven gegeven voor de kerk.

Vrijdag 6 januari 2023

Feest!
Precies om middernacht komen de zusters met een ‘Lang- zal-ze-leven’ mijn slaapkamer in, met brandende sterretjes in een paar koekjes geprikt. De drie koningen kwamen van verre, zij volgden een ster!
Mijn verjaardag (53) was – zoals de meeste dagen – een volle en lange dag. We bidden met de gedachte aan Gods Zoon, naar de wereld gezonden en dóór de wereld gevonden in de personen van de drie wijzen uit het Oosten. Een mooie dag om geboren te zijn, een teken van God, een missionaire opdracht vanaf het allereerste begin van mijn leven.

Ik krijg een verrassingsbezoek van Delafruss, haar zus en vier dochters. Ze hadden taart, chocolade en een boeket rode rozen meegenomen. Ze zijn moslims en komen Jezus bezoeken. Diep in hun hart weten ze dat en ze stellen ons veel vragen over ons leven.

We komen wat laat bij Nathalia aan en moeten haar snel verzorgen om weer op tijd in de kerk te zijn. Voor Driekoningen zijn er meer mensen in de mis. Ook weer Liudmila, die katholiek wil worden. Haar man wacht beneden in de hal op haar, zodat ze niet in het donker alleen naar huis hoeft te lopen. Ik nodig hem uit om de kapel te bekijken, maar hij bedankt. ‘Nog niet’, zegt hij. Hij is er nog niet klaar voor, maar hij is niet negatief, of gesloten. Hij glimlacht….

… Lees verder en bekijk alle foto’s in het dagboek van Zr Maria de Anima Christi in de nieuwe Klooster! 22 die eind maart verschijnt.

Klooster! 22, blz. 82-85
Tekst: Maria de Anima Christi van Eijk SSVM

Vier keer per jaar een nieuwe, rijk gevulde Klooster! om even mee op adem te komen.

Nu voor maar € 45!