Het liefst zou ik dit blad leeg laten. Want ik weet niet zo goed wat ik moet bidden. Wat ik zal zeggen. Hoe ik moet zwijgen en wachten tot God er is. Er is te veel onrust. Normaal kan ik me daarmee verzoenen en rustig zijn in de onrust. Nu niet.

Of ik zou flink willen krassen. Dit vel vol krassen met strepen, van boven naar beneden, van links naar rechts. Zoals een kind dat boos is en roept. Dat eigenlijk niet goed weet wat er is, en dat dat niet gezegd krijgt behalve dan door onhandelbaar te zijn.

En ondertussen denk ik aan de mensen die veel erger getroffen zijn dan ik, die met mijn machteloosheid en vervreemding geen raad weet. De mensen die medische zorg bieden, die de supermarkten draaiend houden. Vorsende wetenschappers in laboratoria en bestuurders die uitgeput zijn van het nadenken. Lichamen die strijden om te leven, eenzamen en wanhopigen, jong en oud. En de toekomst. Want wat staat ons nog te wachten? Houdt de economie het? Of stort straks alles in?

En dan zit ik hier met mijn kleine stukje hulpeloosheid. Fluistert God ‘hé, wakker worden’? Of leek dat maar zo? Het klaart in ieder geval wat op, merk ik. De mist trekt weg.