Hij kreeg een nieuw leven in het jaar 2000. Toen pas werd er in het hoofd van broeder Wiro Zijlstra (1934) een tumor ontdekt. Toen die verwijderd was, was hij eindelijk verlost van een levenslange hoofdpijn. Hij kon er ooit zijn gedroomde priesteropleiding niet door afmaken en trad op zijn zestiende in bij de benedictijnen in de Sint-Paulusabdij in Oosterhout, waar hij kleermaker werd. Tegenwoordig woont hij met zijn vier laatste medebroeders in een voormalig missiehuis in Teteringen. Hij heeft onlangs een visitekaartje laten maken. ‘Digitaal kunstenaar’, staat erop.

Hij is er de man niet naar om om te zien in spijt, en ook weemoed over zijn gekrompen communiteit is hem wezensvreemd. Hij gaat elke dag naar de kerk, maar de officies bidden met de andere broeders zit er niet meer in; de twee voorzangers, 95 en 93 jaar, zijn de hymnes vergeten. ‘Je moet je aanpassen. Verlies is een feit, je moet accepteren dat je niet het eeuwige leven hebt.’ Sinds corona de wereld op zijn kop zet, laat broeder Wiro zijn baard staan, als teken van medeleven met alle corona-slachtoffers. Waar God is in deze tijd? ‘Die ziet hoofdschuddend toe hoe wij dit door het najagen van onze aardse verlangens zelf hebben gecreëerd.’
Hij maakte in zijn leven vierhonderd habijten, maar toen hij 85 was stopte hij ermee. Hij had inmiddels een creatieve ader aangeboord met het computerprogramma Paint, waarmee hij spectaculaire tekeningen maakt. In 2018 exposeerde hij in het Stedelijk museum Breda. ‘Iedereen die een talent heeft moet het gebruiken. God heeft het in je gelegd, Hij verwacht dat je zijn gave ontwikkelt, er iets mee doet.’ Daarin schuilt het diepste verlangen van broeder Wiro: beantwoorden aan wat God van hem verwacht.