Vasthouden aan bestaande rituelen kan goed werken, maar als het goed is leven de rituelen wel degelijk, bewegen en veranderen ze. Ook in het leven van religieuzen. Vandaag Isabella Wijnberg.

‘Rituelen helpen me dichtbij God te blijven’

Ze beloofde trouw aan God en de Grondwet. Aan het wetboek én de Bijbel. Isabella Wijnberg (1984) is advocaat en toegewijd zuster van de Gemeenschap Emmanuel. Ze is thuis op de Zuidas en in hartje Amsterdam in De Papegaai, de kerk waar ze bidt en woont. ‘Mijn dagen zitten vol met kleine en grote rituelen die me helpen God dichtbij te blijven.’

Het ritme van dagelijkse gebedstijden en de mis geven haar houvast, aan het begin en het einde van elke dag. Maar Isabella probeert het niet op de automatische piloot te doen, dat zou het ritueel kunnen uithollen. ‘De mis is een groot geschenk, waar ik voor uitgenodigd ben. Ik ben te gast. Daarom ga ik bijvoorbeeld niet altijd op dezelfde plek zitten. Ik week me juist los, om mezelf te helpen elke keer weer opnieuw dat cadeau te ontvangen.’

De mis is voor Isabella meestal de rituele afsluiting van de werkdag. ‘Ik zie mijn werk als door God gegeven en ik wil het ook weer aan hem teruggeven. Mezelf en mijn collega’s, mijn cliënten, mijn handelen als advocaat aan zijn zorg toevertrouwen. Even stilstaan, uitstijgen boven de alledaagse problemen. Dit ritueel geeft me vreugde en vrede.’ Op kantoor draagt ze een witte blouse met donkerblauwe rok, om haar nek hangt en een houten kruisje.

Topadvocaat en zuster, ze is het altijd allebei. ‘Overal waar daadwerkelijke rechtvaardigheid wordt nagestreefd loopt dat parallel aan God. Ook in de tekst van onze Grondwet zit iets van God, van datgene wat goed is.’ Dus als ze zich bezighoudt met massaschadeclaims en ondernemingsrecht, is God aanwezig. In doen van het werk zelf en in de schietgebedjes die ze door de dag heen bidt. In het icoontje van Jezus op haar bureaublad. En zelfs in het Bijbels wachtwoord van haar computer.

Uit Klooster! 14, blz. 76

Tekst: Kalien Blonden
Foto: Gerard Oonk