Vasthouden aan bestaande rituelen kan goed werken, maar als het goed is leven de rituelen wel degelijk, bewegen en veranderen ze. Ook in het leven van religieuzen. Vandaag Dieter Verpoest sdb.

‘Zonder rituelen zijn we als schepen zonder koers’

Dieter Verpoest (1983) woont en werkt op de Don Boscoschool in het Vlaamse Hechtel. Met twaalf salesianen geeft hij daar vorm aan de spiritualiteit van de Italiaanse priester Giovanni Bosco (1815-1888). Hij was achttien toen hij koos voor het priesterschap en voor de salesianen, die hun leven wijden aan God en aan ‘jongeren en gewone mensen’. Rituelen ziet hij als verbindende momenten, die houvast, rust en richting geven. ‘Zonder rituelen zijn we als losgeslagen schepen zonder koers, zonder bestemming.’

In zijn vroegste jeugd maakte Dieter al mee hoe een ritueel zijn familie bij elkaar hield na de dood van zijn zus Nele, op driejarige leeftijd. ‘Met mijn ouders en mijn twee broers bezochten we geregeld haar graf. We sloten altijd af met een stil gebed, een ritueel dat de verbondenheid met mijn zus en met God voelbaar maakte. Zo vonden mijn ouders ook na dit drama steun en troost in hun geloof. Dat heeft op mij diepe indruk gemaakt.’ Dieter voert dit stille ritueel nog altijd uit als hij het kerkhof in zijn geboorteplaats be- zoekt. ‘Daarmee zoek ik diezelfde verbondenheid met God, maar druk ik ook respect uit voor mijn zus en mijn ouders. Met dit ritueel laat ik zien: kijk, ze hoort nog bij ons, ze is niet vergeten.’

Ook zijn Don Boscoschool kent verbindende rituelen, zegt Dieter. Daarin kunnen ogenschijnlijk banale dingen een belangrijke rol spelen. Neem het Don Boscofeest op 31 januari, dat wereldwijd gevierd wordt. ‘Een vast ritueel dat daarbij op onze school al jaren traditie is: samen frietjes eten. Neem de frietjes weg en het Don Boscofeest is geen echt Don Boscofeest meer. Zo’n terugkerend ritueel bevestigt je als gemeenschap. Daarmee zeg je: dit zijn wij met elkaar.’

uit Klooster! 14, blz. 75

Tekst: Kalien Blonden
Foto: Christel Cuyvers