Toen de Augustinessen van Sint Monica in 2001 een nieuwe, eigentijdse religieuze gemeenschap begonnen, zag zuster Mariella Oberndorff (1952) een langgekoesterde wens in vervulling gaan.
In de tuin van het nieuwe klooster Casella in Hilversum werd een labyrint neergelegd, een exacte kopie van het eeuwenoude labyrint dat in de kathedraal van Chartres ligt. ‘Toen ik 25 was heb ik op dat labyrint gelopen, een onvergetelijke ervaring.’

Ze twijfelt of ze er genoeg woorden aan kan geven, zo allesomvattend was die eerste labyrintwandeling. ‘Ik voelde blijdschap, maar ook het verdriet dat uit die stenen kwam, van mensen die daar door de eeuwen heen gelopen hebben. Tegelijkertijd vergat ik alles om me heen. Het was het labyrint en ik, de kathedraal en ik, God en ik. Het heeft me nooit meer losgelaten, ik heb die ervaring altijd graag willen doorgeven.’

Zuster Mariella loopt het labyrint in haar achtertuin minstens een keer per maand. Daarnaast neemt ze groepen mee om ‘de weg van vertrouwen’ te lopen. ‘Je loopt het labyrint in met een gedachte, een vraag, met je zorgen of verdriet.
Een labyrint is geen doolhof, je kunt er niet in verdwalen. Je komt altijd in het midden uit. Mijn ervaring is dat er iets in je opkomt als je daar staat. Ik kom bij mezelf, bij God. Het biedt inzichten die ik meeneem als ik de weg terugloop, het leven in. De cadans van het lopen, de wendingen die het labyrint neemt, ze doen iets met je ziel.’

Augustinus, volgens wiens kloosterregel de zusters leven, schreef: We hoeven de weg naar God niet te zoeken. We hoeven maar op te staan en te gaan lopen. Zuster Mariella: ’We blijven verlangend onderweg, naar een plek waar we volledig gelukkig zijn. Een glimp van die plek zie ik, als ik het labyrint loop.’

Klooster! | 7 Reizen blz. 80

Foto: Rogier Veldman