Het aantal reizen dat hij daadwerkelijk gemaakt heeft, is op de vingers van een hand te tellen, maar in zijn hoofd legde hij een wereldreis af. Johannes Schiettecatte (1966), sinds zijn 21e bij de karmelieten in Brugge, belandde toen hij veertig was in een midlifecrisis. Alles waar hij in geloofde stond ter discussie. Het was het begin van een lange zoektocht: ‘Ik reisde in de heilige teksten van verschillende godsdiensten. Op weg naar een nieuwe taal, een nieuw verhaal.’

‘Een beproeving’, noemt Johannes Schiettecatte de periode waarin hij aan zijn innerlijke reis begon. ‘Ik was ontredderd en eenzaam. Ik voelde me niet meer thuis bij het traditionele Godsbeeld, net als veel van mijn generatiegenoten; in die zin ben ik een kind van mijn tijd.’ Hij verdiepte zich in het hindoeïsme, het boeddhisme, taoïsme en het soefisme. ‘Ik bestudeerde de teksten en ik mediteerde erop. Ik heb ze biddend onderzocht: kunnen deze teksten mij helpen ‘het Ultieme’ te vinden?’

Ze hebben hem zeker geholpen, maar ‘het Ultieme’ laat zich onmogelijk samenvatten. Woorden geven aan zijn mystieke inspiratie is mystiek in zichzelf: ‘Ik zie God niet meer als persoon, als iemand die over ons en de wereld waakt. God is de wereld, de Scheppingskracht van heel de kosmos. Hij is de Bron, het Al, het Ultieme. Dat is geen statisch gegeven: ook wat wij God noemen is in wording. Hij groeit omdat hij één met ons is. Als wij groeien, groeit hij mee.’

Hij is nog steeds op reis, zegt Johannes, en dat zal wel altijd zo blijven: ‘Het is een eeuwige reis naar God. We komen nooit bij God, omdat God niet eindig is. We kunnen mèt God zijn, maar dan zijn we niet meer op reis, want dan is er geen afstand meer. Dan is alles één geworden.’

Klooster! | 7 Reizen blz. 74

Foto: Rogier Veldman