Het nieuwe nummer van Klooster! – Stilte

Op dit moment wordt er hard gewerkt aan het volgende de nummer van Klooster!

U vindt er boeiende bijdragen over STILTE van o.a. Wil Derkse, zr Hanna Quakebeke, Auke de Boer, Florimond Fick, Anneke Vasterd, Anita Baaijens, Thomas Quartier, Maria van Mierlo, Guido van Belle, Zuster Elizabeth, Maria Tatiana, Marc Loriau, Erik Borgman en  Tini Brugge.

Enkele Citaten om alvast sfeer te proeven:

“Daarom is er altijd een drempel, vooraleer men in de stilte komt. Dat geldt voor ieder mens, dus ook voor mij. Je wordt zo naar buiten gezogen dat de weg naar binnen ongelooflijk moeilijk is, je moet tegen de stroom ingaan om naar binnen te gaan. Ik moet eerst die confrontatie door, alsof de deur naar de stilte eng is, terwijl de ruimte daarachter enorm is.”

“De stilte in mij maakt dat ik ook kan thuiskomen bij anderen, dat ik op de juiste manier een relatie kan aangaan. In de stilte ben ik dichtbij mezelf. De relatie die ik van daaruit aanga is geen pseudorelatie, maar echt. Want een relatie kan alleen maar echt zijn, als hij uitgaat van wie ik ben. En ik ben alleen mijzelf in de stilte, want daar ben ik bij God.”

Beide uit interview met zr Hanna Quakebeke (priorin van priorij Bethanië in Loppem)

“Kerktorens, zeker als ze zo hoog zijn als die van de Martinikerk, zijn van oudsher een verwijzing naar het Goddelijke”, zegt Auke de Boer. En zo ziet en ervaart hij het ook, als hij op zijn hoogverheven plek achter het carillon zit: “Je kunt hier de hemel bijna aanraken.” Kan er stilte klinken tussen 52 klokken, samen dertig ton brons? “Dat kan zeker. Stilte is niet per se nul decibel, ook in muziek kun je stilte vangen.”

Auke de Boer, stadsbeiaardier Groningen.

Haar oren zijn gespitst, niet alleen op de roep van mensen die haar hulp nodig hebben, maar ook op de stilte. Want in de nacht, weet ze inmiddels, treedt een zesde zintuig in werking. “Dan krijg ik een ingeving om toch nog even ergens te gaan kijken, zelfs als ik er net geweest ben. Dat hebben we allemaal hier. Vaak blijkt daar dan iemand je nodig te hebben of toch ineens stervende te zijn.”

Anneke Vasterd, verpleegkundige in hospice

Zijn diepste verlangen in dit leven, zegt Guido Van Belle, is in God zijn. In God? “Ik ervaar God als een onmetelijk grote ruimte. Stilte stelt me in staat om daar te kunnen vertoeven waar ik het gelukkigst ben.” Zoekend naar een omschrijving van die ruimte komt hij uit op het beeld van een woestijn. “Het is heel licht, warm en leeg. Maar wel een gevulde leegte.”

Guido van Belle, overste van de abdij Maria Toevlucht in Zundert.