Clemens Willibrord van Utrecht, (Willibrordus) is ook wel bekend als de apostel van de Lage Landen of Apostel der Friezen.

Willibrord werd geboren in Northumbria, omstreeks 658. Hij was zoon van pas bekeerde ouders en werd als zevenjarige jongen door zijn vader Wilgis als oblaat toevertrouwd aan het benedictijnerklooster van Ripon nabij York in Engeland, voordat zijn vader zelf als kluizenaar ging leven. Toen hij vijftien was legde Willibrord de gelofte af, kreeg het monnikshabijt en de tonsuur. Bij hem groeide de wens op pelgrimstocht, peregrinatio, te gaan. Eind 677, begin 678, op zijn 20e, vertrok Willibrord naar Ierland. In de Abdij van Rathmelsigi onderwierp hij zich onder abt Egbert aan een regime van strenge tucht. Hij zou er dertien jaar blijven. Tien jaar later, hij was toen 30 jaar oud, werd hij daar in  688 tot priester gewijd.

Willibrord reisde in de herfst van 690 met elf of twaalf gezellen, via het huidige Katwijk, bij de monding van de Rijn, naar Friesland om het voorbeeld te volgen van Jezus Christus die rondtrok om zijn boodschap te verkondigen. Maar Willibrord landde in werkelijkheid bij de Scheldemonding, de oude grens tussen het Frankenrijk en Frisia. Willibrord begon daar met zijn kersteningsmissie van de Friezen. Van daaruit bezocht Willibrord een groot gebied dat zich uitstrekt van de Lauwerszee tot België en Luxemburg toe.

Na twee moeilijke reizen naar Rome werd hij in 695 door paus Sergius I tot bisschop gewijd en tot ‘Aartsbisschop der Friezen’ benoemd, waarbij een voormalig Romeins fort in de Utrechtse binnenstad zijn zetel werd. Willibrord werd niet aartsbisschop van Utrecht. Utrecht was nog te onbeduidend. Bij zijn wijding kreeg Willibrord van de paus de voornaam Clemens toegekend, die Willibrord echter zelden heeft gebruikt.

Het werd Willibrords taak het door Friezen verwoeste Utrechtse kerkje van koning Dagobert I te herbouwen. Hij bouwde twee kerken op het huidige Domplein, de plek van het vroegere Romeinse castellum. Het herbouwde kerkje werd opnieuw gewijd aan de heilige Martinus van Tours, de schutspatroon van de Frankische koningen. De tweede, nieuwe kerk werd gewijd aan Sint Salvator, waar de relieken werden ondergebracht die hij uit Rome had meegenomen. Op het Domplein liet hij ook een klooster bouwen met een school. Door de steun van de Frankische adel kreeg hij een groot aantal landgoederen. Hij was de oprichter en bouwer van veel kerken en kloosters.  Door schenkingen was Willibrord in staat om de Abdij van Echternach te stichten. In deze abdij bereidde hij zijn missietochten naar Frisia, Thüringen en Denemarken voor.
Willibrord raakte hechter met Echternach verbonden. Hij wenste zijn immense bezit, dat hij verworven had, bij zijn dood aan de kerk en het klooster van Echternach na te laten. Willibrord stierf op 81-jarige leeftijd en werd op eigen verzoek begraven in Echternach. Heden ligt Willibrords graf in de crypte van de basiliek van de Abdij van Echternach.

Willibrord maakte in de kantlijn van een kalender een aantekening, betreffende de belangrijkste data van zijn missioneringswerk:
zijn aankomst in 690 in Francia en bisschopswijding in 695, eindigend met de zinsnede ‘in Dei nomine feliciter’ (in de naam van God gelukkig).

Een legende over de heilige Willibrord:

Te Oegstgeest wordt een wonderverhaal bewaard. Toen Sint Willibrord op reeds hoogbejaarde leeftijd dat dorp bezocht, vroegen de gelovigen of hij hun kerkje zou komen inzegenen, zodra het klaar was. De bisschop ging hier graag op in, en stelde een dag vast, waarop zij alles voor de inwijding klaar moesten hebben.
Maar die dag zou pas vele maanden later vallen. En Willibrord was oud en zwak. Zou de bisschop nog wel bij machte zijn te komen tegen die tijd? Maar hij bezwoer hun: ‘Hetzij levend of dood: ik zal er zijn. Reken daar maar op.’ Maar waar de Oegstgeesters al bang voor waren geweest, gebeurde prompt: Willibrord stierf voordat de datum van de kerkwijding was aangebroken. Omdat hij echter zo stellig was geweest in zijn belofte, maakten ze toch alles voor de inwijding klaar. Op de vastgestelde dag, verdwenen de wolken en het was prachtig weer; tegelijk viel er een zachte regen, zodat alles wat door de bisschop met wijwater behoorde te worden gezegend als door een hemelse dauw werd besprenkeld. Ook hoorde men engelengezang aan de hemel. Men vond daarenboven op de vloer van de kerk – als door een onzichtbare hand geschreven – de juiste letters geschreven staan. De muren aan de binnenkant dropen van een olieachtig vocht. Geen twijfel aan, dat Willibrord woord had gehouden en zelf op wonderbare wijze in de wijding van de kerk had voorzien.

Legende afkomstig van www.heiligen.net

In de reliekenschat van de Dom van Utrecht bevonden zich in 1525 relieken van bisschop Willibrord, bestaande uit fragmenten van zijn vlees, botten, kazuifel en schoeisel, bewaard in een met fijn linnen omwikkeld en met N gemerkt etui. Sinds 2002 vindt er in september weer een jaarlijkse processie in Utrecht plaats waarbij een reliekschrijn met enkele delen van het gebeente van Willibrord wordt rondgedragen door de stad.
In Echternach is de jaarlijkse springprocessie ter ere van Willibrord op de dinsdag na Pinksteren.