Joe op de Kamp (Maaseik, 1942)

Hij was 23 toen hij zijn eeuwige gelofte aflegde en zich tot aan de dood verbond aan de Orde van het Heilig Kruis. ‘Het is een toezegging van twee kanten: jij kiest voor de orde en de orde kiest voor jou.’

’Een keerpunt’, noemt hij zijn eeuwige gelofte. Dat moment markeert het einde van een periode van twijfel, onzekerheid ‘en een gevoel van tekortschieten’. Dat had onder andere te maken met zijn ouders. Zij konden zich maar moeilijk neerleggen bij zijn keuze voor het priesterschap en het kloosterleven. ‘Ze vonden me met mijn achttien jaar te jong. Daarnaast was mijn moe- der kritisch: ze kende religieuzen die niet leefden naar wat ze zeiden voor te staan. Ik wist dat dit mijn weg was, maar ik heb het heel moeilijk gevonden me los te maken van thuis. Na mijn eeuwige gelofte ervoer ik opluchting. Ik voelde me thuis, ik hoorde erbij. Het was echt, ook juridisch.’

‘Toch worstelde ik met de inhoud van de gelofte. Kon ik de uitdagingen aan die op mijn weg zouden komen? Je belooft gehoorzaamheid, maar wat als mij dingen werden opgedragen (werken in een ver buitenland bijvoorbeeld), die mijn ouders verdriet zouden doen? Of die mij zwaar zouden vallen? Terugkijkend is het me meegevallen. Ik heb veel in mijn eigen ritme kunnen doen.’

‘De eeuwige gelofte betekent voor mij in essentie: jezelf toevertrouwen aan God. Dat is nog steeds, elke dag opnieuw, een opdracht.’

Foto: Gerard Oonk