Bij alles wat stil kwam te staan door de coronacrisis, was er dat ene dat tegen de klippen op groeide en bloeide: de natuur. Een schitterende, stille lente, vol narcissen, bomen, vruchten en onverwachte vogels. Kloosterlingen over de relatie tussen hun tuin en God.

‘De tuin betekent voor mij geborgenheid’

Als rechtenstudent had hij het Haagse Binnenhof voor ogen. Toch vond Maarten van de Weijer (1967) zijn bestemming niet in de politiek. Op zijn der- tigste trad hij in en sinds 22 jaar woont hij in de norbertijner Abdij van Berne in Heeswijk-Dinther. ‘Ik werd geraakt door het koorgebed. Zang speelt een grote rol in mijn leven en mijn roeping. Het kloosterleven is niet altijd makkelijk, maar de vraag of het elders beter was geweest vind ik niet interessant.’

Elk voorjaar ziet hij het weer gebeuren. Vanuit de abdij vergapen gasten zich aan een spectaculair uitzicht: het ontluikende gele blad van de bloeiende goudiepen steekt scherp af tegen de donkerrode, eeuwenoude beukenbomen die erachter staan. Een vondst van Maarten, die de iepen aankocht. ‘Tuinie- ren is altijd mijn hobby geweest. Toen ik hier kwam was de tuin verwaarloosd en ik vond het een uitdaging er een plan voor te maken. Er is nu een wilde tuin met vlinderstruiken, bijenkassen, een insectenmuur. Een hoogstamfruitboomgaard met bijzondere soorten. Er is een siertuin, een Engels landschapspark en een oude vijver met treurwilgen. De tuin is er kwalitatief op vooruitgegaan.’ Het onderhoud doet Maarten met een parttime tuinman en een groep vrijwilligers. Klaar is hij nooit: ‘Mijn valkuil is mijn perfectionisme. Ik heb moeten leren dat niet alles maakbaar is.’