Adelbert: Adelbertakker toen en nu

Buiten het dorp Egmond-Binnen ligt tegen de duinrand aan de zogenoemde Adelbertakker. Twee witte poorten geven je toegang tot deze bijzondere plek.
Je betreedt één van de oudste bedevaartsplaatsen van Nederland. Hier werd ergens in het jaar 740, na een leven in dienst van God en mensen, Adelbert begraven. Een man die door de bewoners van deze streek als bijzonder werd ervaren, geliefd ook volgens de hagiografie van de monnik Ruopert van Mettlach. Een man die leefde vanuit de vriendschap met God en medemensen en zo bevriend raakte met de bewoners.

Het graf dat een bron werd
Men is Adelbert als een heilige gaan ervaren en na zijn dood hebben ze hem begraven op de plaats waar hij graag verbleef en waar hij zijn vrienden had. Men bleef die vriendschap, en de kracht die daarvan uitgaat, ook na zijn dood ervaren. Zo ontstond zijn verering, die uiteindelijk haar hoogtepunt vond in het opgraven van zijn lichaam, vele jaren na zijn dood, om hem te ‘verhogen tot de eer der altaren’ – een vorm van heiligverklaring in de middeleeuwen. Zijn lichaam werd ondergebracht in een kloostertje meer landinwaarts, waar nu het kerkje aan het einde van de Abdijlaan staat.

Bij het opgraven van zijn lichaam moet er een waterader zijn geraakt, waardoor het graf een bron werd, een bron met mineraalrijk en zuiver water. Wie er van dronk of wonden mee verzorgde werd er beter van, één van ‘de wonderen’ van Adelbert. Maar er is meer aan de hand met deze bron…

Aardige aarde
De bron is een bijzonder knooppunt van veel leylijnen in Noord-Holland. Een leylijn is een energielijn die door de aarde loopt, vaak gevoed door wateraders die ondergronds met elkaar in verbinding staan. Je zou deze lijnen kunnen vergelijken met de energielijnen die door ons lichaam lopen en die door bijvoorbeeld acupunctuur worden gestimuleerd. Leylijnen zijn door middel van wichelroeden te vinden. Zo weet ik van broeder Simon†, die zich daarmee ook bezig hield, dat er rondom de bron en in de voormalige kerkruimte een sterk leycentrum aanwezig is.

Er gaat een kracht uit van deze energiebanen, die iets met mensen doet. Menigmaal heb ik mensen – als ze mij vertelden van hun geestelijke vermoeidheid en stress – naar ‘de akker’ verwezen met de opdracht: ‘schoenen uit, sokken uit en met je blote voeten op de aarde staan… lopen… zitten…’

Steevast hoor ik de reactie: ‘alsof de aarde al die stress eruit trekt’. Mensen komen tot rust. Ik denk dan: zie je wel, die aardige aarde… Het doet mensen opnieuw aarden, goed aarden.

Een kerk zonder muren
In de tijd dat ik pastor was in de Egmonden (1996- 2011), heb ik de Adelbertakker en de mens Adelbert goed leren kennen. Op de Adelbertakker geven grote mergelstenen de contouren aan van het kerkje dat er gestaan heeft. Dit bedevaartsoord heeft nu als het ware een kerk zonder muren, waardoor iedereen zich er welkom weet. Elke dag zijn er mensen te vinden, die op de een of andere manier de kracht van deze bijzondere plaats en aardige aarde ondervinden. Er zijn zelfs mensen die juist hier hun kindje willen laten dopen, op deze plek willen trouwen, of hun dierbare overledene vanaf deze plaats willen uitvaren…

Sint Adelbert bracht ons hier de spiritualiteit van de vriendschap met God en medemensen. Tot op de dag van vandaag leeft die spiritualiteit hier door. Niet alleen in de zusters en broeders van de benedictijnse orde die hier in twee kloosters leven, zelfs de aarde waarin het lichaam van Adelbert geborgen is geweest lijkt die spiritualiteit uit te stralen.

Uit: Adelbert, blz. 30-33

Tekst: Nico Knot
Foto’s: Hans van Weel; Vanachter het altaar op de Adelbertakker kijk je rechtstreeks naar de Adelbertusput, vlak voor het kruisbeeld.

Wat is er nog meer te lezen in Adelbert?

Vier keer per jaar een nieuwe, rijk gevulde Klooster! om even mee op adem te komen.
Nu voor maar € 45!