Bij God thuiskomen is uitgaan

Onze tijd doet het tegenovergestelde, we kruipen naar binnen in onszelf.
Ik ben 37 jaar in het klooster, langer dan ik thuis heb gewoond. Toen ik na mijn eerste maanden in de abdij voor de verkiezingen terugging naar huis, zei ik tegen mijn moeder dat het tijd werd om weer naar huis te gaan. Ik had het nog niet uitgesproken of ik zag bij moeder dat het haar pijn deed. Het kwam er bij mij spontaan uit en toonde, dat ik innerlijk verhuisd was. Je weet nooit hoe lang dat proces duurt, maar het is echt nodig dat de nieuwe plek je thuis wordt. Innerlijk verhuisd: dat je bent waartoe je geroepen bent.
In onze levensvorm zijn een aantal regels bedoeld om afstand in te bouwen. Spontaan neem je die afstand niet, daarom zijn die regels nodig. Voor degene die intreedt is dat vaak gemakkelijker dan voor degene die achterblijft, want die moeten het er maar mee doen. Thuis is: thuis bij God en bij de gemeenschap. Die twee zijn verweven met elkaar. De concrete realiteit in een gemeenschap zorgt ervoor dat je ook naar God toe vrijer wordt en in die relatie ruimte krijgt. Je moet ook bij God thuiskomen. Mij heeft geholpen om elke dag met de Schrift bezig te zijn. De Schrift was wel aanwezig in mijn leven, maar niet als dagelijks brood. De relatie met God moet gevoed worden. Door het lezen van de Schrift verandert het godsbeeld. God is deel van mijn leven, Hij is een partner waar ik niet meer om heen kan. Soms is God een tegenover, soms intiemer dan mijn diepste zelf. Soms wordt God door de gemeenschap aangereikt; dan heb ik het gevoel dat Hij van buiten komt.

Paus Franciscus heeft het vaak over het religieuze leven. En hij gebruikt dan altijd het woord sortir, uitgaan, terwijl wij bij religieus leven vaak denken aan inhaken en naar binnen gaan. Het gevaar daarvan is dat je in je eigen cocon blijft, terwijl God in het diepste van mezelf ergens anders is. Dat is uitgaan. Bij God thuiskomen is uitgaan, want God is de gans Andere. In het diepste van mezelf is Hij de gans Andere. Ik heb God niet in mijn zak, en iedere keer als ik me een beeld vorm, wordt het door omstandigheden weer een andere God. Het is een contextuele God.

Abt Manu van Hecke
Sint-Sixtusabdij te Westvleteren

foto: Open Contemplatief Huis