Benedictijnse spiritualiteit

Het beeld van de put spreekt mij nog altijd aan. Afdalen in de diepte kan alleen als je blindelings vertrouwt op iemand die je aan het koord omlaag laat gaan. Maar als je bijna beneden bent, kan de angst toeslaan. Je bent bang voor wat je zult aantreffen op de bodem. Als je er dan echt bent, als je de moed hebt gehad om tot de diepste laag te gaan, mag je ervaren dat de Heer je niet laat vallen en je nabij blijft. Dat is onze echte en grote rijkdom. De bodem van de put, de gang naar beneden: daar word je geconfronteerd met je donkere kanten. Dat gebeurt in ieders leven en daar kun je ontdekken dat je juist in de zwakheid en zonde geraakt wordt door Christus. In ons, in mijn leven mislukken er misschien meer dingen dan er lukken. Het leven van Jezus loopt toch ook uit op een mislukking en het leven van Benedictus is ook een aaneenschakeling van mislukkingen – maar God is er wel in aanwezig. Die ‘goede tegenwoordigheid’ is de basis van de benedictijnse spiritualiteit en bij die aanwezigheid mag ik mij thuis weten. Dat gaat overigens niet van de ene op de andere dag: pas in een lang en moeizaam proces kom ik thuis bij God, die er al is, zij het op een volstrekt andere manier dan ik bedenken kan. Toch maakt juist dat het zo avontuurlijk om op weg te gaan met Hem. Hij nodigt je uit om één te worden met Hem, maar je moet bereid zijn om te veranderen én erachter te komen wie je eigenlijk bent.

Gerard Mathijsen
Sint-Adelbertabdij in Egmond-Binnen

Uit: Kloostermensen
Interviews met de generatie van nu | Jong en oud, actief en contemplatief, abten en abdissen, novicen en postulanten | over hun idealen en hun dagelijks leven

Leo Fijen en Thomas Quartier