Het geloven zit in mij

Ik ben dus gelovig opgevoed, maar het geloven zat ook al in mij. De onttovering van het kindergeloof heb ik goed doorstaan. Ik weet nog hoe me geleerd was dat de godslamp brandt als Onze-Lieve-Heer in het tabernakel was. Ik dacht echt dat Jezus zelf letterlijk dat lampje op de een of andere manier aandeed! Dus toen ik het de koster een keer zag doen, tijdens een repetitie van ons kinderkoor, wist ik niet wat ik zag – dus híj deed dat! Ik had op eigen houtje een stukje geloof opgebouwd dat niet bleek te kloppen. Ik heb het thuis ook verteld, het was behoorlijk indringend. Het was wel een bepaald soort breuk, het al te kinderlijke geloof verdween daar, op dat moment. Maar het heeft mijn geloof niet aangetast, ik ben toen zeker niet in een crisis geraakt. Het is bij me gebleven, altijd.
 In teksten en boeken en in studie tracht ik nog steeds vooruit te blijven komen in het geloof. Het is bemoedigend om teksten van kerkvaders te lezen en te zien dat zij schrijven over de vooruitgang in geloven. Zelfs als ik dingen lees die me op dit moment niets zeggen, doe ik ze soms niet weg. De kans bestaat altijd dat ze me iets te zeggen zullen hebben in de toekomst. Soms helpen teksten me ook als ik mijn zusters iets probeer te vertellen over God. Ik kan ze wel vertellen wat mij voedt, maar ik kan niet zeggen: ‘Zo zit God in elkaar, zusters’. Aan de hand van teksten kan ik zeggen: ‘Dáár … misschien …’. Het blijft een tastend zoeken naar woorden en alles wat ik erover zeg is, tja … ik durf God wel te benoemen hoor, maar de vraag is: wat zeg ik als ik ‘God’ zeg? En ik kan wel zeggen dat ik met het Evangelie leef, maar zelfs dat kan al te massief klinken, ik wil er voorzichtig in zijn. Jezus – ja, hij is menselijk en dichtbij, maar ook dan wil ik voorzichtig zijn. Met hem ben ik opgevoed en het besef dat hij Christus is, dat is met de tijd gekomen. Christus en God zijn onlosmakelijk verbonden, God is niet los verkrijgbaar. Ik heb God door Christus leren kennen, het gelaat van Christus heeft voor mij goed gewerkt. Het werd de articulatie van wat ik zelf leef en beleef. Zo komt God naar mij toe: door Jezus Christus. Zo ís Hij naar mij toegekomen. En verder … ach. Het blijven allemaal mensenwoorden. Ook dit gaat niet ten diepste over spiritualiteit. Het gaat zelfs niet over mijn spiritualiteit, het is slechts wat ik vandaag over het woord ‘spiritualiteit’ zeg.

Abdis Martha Verstraeten
Benedictinessen van de Onze Lieve Vrouwe abdij te Oosterhout

Foto: Ramon Mangold Katholiekleven.nl