De ramp die Roel Gonzalez trof
De Filippijnen worden regelmatig getroffen door aardbevingen, cyclonen en tyfoons. Uit één van de meest verwoestende tyfoons die in 2013 over dat land raasde, komt het verhaal van Roel Gonzalez, toen 42 jaar oud en met zijn gezin afkomstig uit de stad Tacloban op de Filippijnen, maar gevlucht naar de hoofdstad Manilla. Hij had veel meegemaakt: van het ene op het andere moment waren de huizen compleet weggevaagd, er was geen voedsel, er waren geen medicijnen en de lijkenlucht was in de tropische hitte ondraaglijk geworden. Dus hij was gevlucht om zijn kinderen in veiligheid te brengen, een lange tocht, vol ontberingen en moeilijkheden, maar hij had het gered. Tegen de reddingswerkers in Manilla deed hij zijn verhaal over alles wat hij had meegemaakt.

De witte gitaar
Toen de storm eraan kwam had hij de mooie witte gitaar waar zijn dochter van veertien zo trots op was, ergens hoog aan een muur van het huis gehangen, in de hoop dat die gespaard zou worden. Maar de storm was over de stad geraasd, had het huis verwoest en de gitaar was verdwenen. Een dag later zag hij in het kolkend stromende water – maar tegen een muur aan – die gitaar weer drijven, onbeschadigd, helemaal gaaf. En terwijl zijn dochtertje daar in Manilla die gitaar stevig vast hield, vertelde haar vader aan die reddingswerkers: “Bovenaan staat voor mij dat je vertrouwen moet hebben op God. Als je geen geloof hebt, is het bijna niet te doen. Maar ik geloof echt dat dit zo heeft moeten zijn: God heeft ons gered, Hij heeft ons laten leven, Hij heeft ons meer tijd gegeven op deze wereld om Hem te eren”.

Kun je dan vertrouwen?
Misschien zouden wij geneigd zijn heel anders te reageren dan deze Roel Gonzalez; misschien zouden wij juist verwijten hebben gehad en gevraagd hebben waarom God ons dit had laten overkomen. Maar hoe begrijpelijk dat ook is en hoe goed we ook snappen dat het vertrouwen van mensen die iets verschrikkelijks beleven, geschokt en gekwetst zal zijn, dat hun vertrouwen dat God van hen houdt een flinke knauw heeft gekregen, toch is het goed om ons te binnen te brengen dat er in zulke omstandigheden mensen zijn die geestelijk sterk zijn en vertrouwen. Zij moeten altijd wel ergens in hun hoofd en hun hart hebben gehad dat God ons geen kalme reis heeft beloofd, maar een behouden aankomst, dat Hij ons niet het kruis bespaart, maar dat dit kruis wél leidt naar de verrijzenis, dat het doel van ieders levensweg een eeuwige bestemming is.

Jezus bereidt ons voor: de eindtijd
In de laatste weken van het kerkelijk jaar (liturgisch jaar) wijzen de evangelie-lezingen naar de eindtijd met de verschrikkingen die Jezus in het vooruitzicht stelt. Ook in het evangelie van deze zondag gebeurt dat uitgebreid: oorlogen en onlusten, verwoestingen en valse profeten, hongersnood en pest, aardbevingen, schrikwekkende tekenen aan de hemel en vervolgingen: dat staat de mensheid allemaal te wachten, volgens de woorden van de Heer. Het is alsof Hij ons daarop wil voorbereiden, zodat we daar toch een beetje op berekend zijn en er beter tegen kunnen. Het is vaak zo dat als je bent voorbereid, dingen gemakkelijker te dragen zijn.

Voorbereid op het afscheid
Iemand die ernstig ziek was en ten dode was opgeschreven, wilde nooit over zijn ziek-zijn praten, het hele onderwerp was volstrekt taboe. Voor zijn vrouw was dat verschrikkelijk moeilijk en ze bleef naderhand met het gevoel zitten dat ze nooit afscheid had kunnen nemen. Ook als iemand plotseling sterft, is de schok groot. Je bent er niet op voorbereid. Een andere persoon had juist vaak en uitgebreid over het afscheid gesproken en de familie erop voorbereid. Dat heeft hun allen veel goed gedaan en ik kan het alleen maar aanbevelen: schuif de moeilijke dingen niet weg, zie ze liever onder ogen, laat ze er zijn en ze worden gemakkelijker om te dragen. Het kruis dat je wegduwt en vreest, weegt het meest. Ook Jezus bereidde Zijn leerlingen voor op de verschrikkingen die hen stonden te wachten, Hij sloot er niet Zijn ogen voor en dat zouden wij eigenlijk ook niet moeten doen.

Laat je niet uit het veld slaan
Want we hebben één zekerheid: dat we op weg zijn – ons leven is een reis – en dat dit aardse leven voorbij gaat. Maar we hebben een hoop die over de grenzen van dit leven gaat, want als we alleen voor dit leven onze hoop op God zouden stellen, zijn we de beklagenswaardigste van alle mensen, zoals de apostel Paulus schrijft (1 Kor. 15,19). Die hoop is de reden dat Jezus in het evangelie zegt, als Hij over de verschrikkingen verhaalt die de mensheid staan te wachten: “… laat u niet uit het veld slaan… geen haar van uw hoofd zal verloren gaan…. Door standvastig te zijn, zult ge uw leven winnen”.

Leven uit hoop
Dat is de kracht van veel mensen die op een plekje van de wereld wonen waar rampen, tegenslagen, oorlogen, epidemieën en hongersnood onderdeel uitmaken van hun leven. Zij weten dat we hierop door Jezus zelf al werden voorbereid; zij weten ook dat dit iedereen kan overkomen en dat het kwaad niet alleen slechte mensen treft. Toch bewaren zij de hoop, Zij laten het geloof en het vertrouwen niet varen; Zij vertrouwen en geloven dat de weg van een mens, van een christen wel via het kruis loopt maar naar de heerlijkheid gaat.

De kleine tekens
Daarbij krijgen we ook allemaal weleens kleine tekens van hoop, zoals die witte gitaar van dat meisje in het verhaal van Roel Gonzales. Let op die kleine tekens in je leven, waarin God je als het ware een knipoogje geeft; het zijn tekens die ons vertrouwen sterken en waardoor de Heer ons laat merken dat Hij ons in onze nood niet verlaat. Het kleine wonder… Laat je nooit de kostbaarste schat ontnemen: je geloof, je hoop, je vertrouwen. Als de deur naar wanhoop open gaat, weet dat je dan toch weer terug moet naar het vertrouwen…

† Jan Hendriks

Afbeelding: pokina via Pixabay