Schriftlezingen: 2 Makkabeeën 7, 1-2+9-14 en Lucas 20,27-38

De God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob. Hij is geen God van doden, maar van levenden, want voor Hem leven ze allemaal. (Lucas 20,37b-38)

We horen het bizarre verhaal over een vrouw die maar liefst zeven mannen overleefde. Sadduceeën kwamen met dit verhaal naar Jezus. In tegenstelling tot de farizeeën geloofden sadduceeën niet in de verrijzenis. Een leven na de dood vonden ze belachelijk en daarom vroegen ze aan Jezus wie van de zeven mannen in de hemel de echtgenoot van de vrouw zou zijn. Het was meer een vraag voor de borreltafel. De sadduceeën wilden alleen maar zeggen hoe absurd ze een eeuwig leven vonden.

Nu heeft eeuwig leven inderdaad iets onvoorstelbaars. Ooit vroeg ik aan het eind van een godsdienstles of er nog vragen waren. Een meisje wilde weten of er in de hemel ook plaats was voor haar hondje. Dat is een vraag van kinderen, geen domme vraag. Volwassenen komen graag met domme onzin als het over de hemel gaat. We grappen maar wat weg over dingen waar we ons geen voorstelling van kunnen maken: ‘Zal ik mijn buurman in de hemel terugzien? Wordt het daar langzamerhand niet te vol?’

Jezus gaat ook domme vragen niet uit de weg. Waarom, zo zegt Hij tegen de sadduceeën, stelde God zich aan Mozes voor als God van Abraham, Isaak en Jakob, terwijl die toen al lang dood waren? In feite gaf God te kennen dat de aartsvaders tot de levenden behoorden. ‘God is immers geen God van doden, maar van levenden.’ Dat de aartsvaders eeuwig leven, betekent volgens Jezus trouwens niet dat ze hun leven gewoon voortzetten, maar dan in de hemel. Eeuwig leven is niet langer leven, maar anders, geheel opgaan in God. ‘Zij leven voor God’.

Dat proces van vereniging met de eeuwige God begint hier al op aarde, overal waar iets van liefde in ons leven doorbreekt. ‘Waar goedheid en liefde heersen, daar is God’, zingen we. ‘Ubi caritas et amor, Deus ibi est.’ Liefde komt in het eeuwige leven tot volle bloei. Maar dan moet ze hier wel beginnen. Elk klein gebaar van liefde is een zaadje eeuwigheid. In zijn boekje ‘Oosterse renaissance’ uit 1970 zei de godsdienstpsycholoog Han Fortmann: ‘Waar het heden niet bloeit, kan het vertrouwen in de toekomst geen vrucht zetten.’

Jan Hulshof s.m.

Afbeelding: Peggy und Marco Lachmann-Anke via Pixabay