Een hoogtepunt…
Hoe zouden die apostelen Petrus, Jakobus en Johannes zich hebben gevoeld toen ze samen met Jezus die berg afdaalden, nadat zij hun vriend en Heer stralend wit hadden zien schitteren en in gesprek hadden gezien met Mozes en Elia, die twee grootste figuren uit het Oude Testament, die in hun persoon Wet en Profeten vertegenwoordigden? Wat zullen ze gedacht hebben en ervaren, die apostelen? Hebben we gedroomd? Is dit werkelijk gebeurd? Hebben we het ons verbeeld? En tegelijk was er een innerlijke vreugde waarschijnlijk om die mooie belevenis, dat er even een deur naar de hemelse heerlijkheid was open gegaan. En toen ze weer gewoon beneden waren en het dagelijks leven verder ging en het verzet tegen Jezus langzaam sterker werd, die weerstand die Jezus tenslotte aan het kruis zou brengen, toen leek dat gebeuren, daar boven op die berg, waarschijnlijk heel ver weg.

Wat aandacht krijgt en wat vergeten wordt
Misschien hebt U zo’n soort ervaring ook weleens opgedaan. Over het algemeen zijn we geneigd de nare en moeilijke dingen goed te onthouden terwijl de mooie dingen net iets minder indruk maken. Als onze dag best goed is geweest, we hebben prettig gewerkt, gezellig dit of dat gedaan, leuk gesproken met die en die, gewoon een goede dag gehad, maar er zat tussen alle gebeurtenissen van die dag ook een nare ervaring: iemand die ons afsnauwde, pijn deed, dat er iets flink mis ging, dan onthouden we gemakkelijk vooral dat ene negatieve ding en vergeten alles wat mooi en goed was. Zo gaat het ook in ons geloof: af en toe geeft God ons een teken van Zijn nabijheid, van Zijn heerlijkheid en van het geluk dat ons te wachten staat, zoals Hij dat hier in het evangelie aan zijn apostelen doet. En toch zullen we iedere keer als het ons tegen zit, die tekentjes van Gods liefde, die kleine luikjes die opengingen naar de hemel, gemakkelijk vergeten.